အသစ္တစ္ဖန္ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း
အသစ္တစ္ဖန္ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း Born Again (ႏွင့္) "ေျပာင္းလဲလာ ေသာ အသက္တာ"
မျဖဴႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း
မျဖဴႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း
ကြၽန္မနာမည္ မျဖဴပါ။ ကြၽန္မမွာ ညီအစ္မ သံုးေယာက္ရိွပါတယ္။ ကြၽန္မ အလတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ အသက္ (၁၄)ႏွစ္မွာ အေမဆံုးခဲ့ၿပီး အသက္ (၁၇)ႏွစ္မွာ အေဖဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ အသက္ (၂၁)ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မအေၾကာင္း တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္မမွာ မိဘႏွစ္ပါးမရိွေတာ့ေပမယ့္ ကြၽန္မ သိပ္မာနႀကီးတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ ကြၽန္မရဲ႕ အလွအပအတြက္ ကြၽန္မအၿမဲ ဂုဏ္ယူေမာ္ၾကြားသလို ကြၽန္မရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြအတြက္လည္း ကြၽန္မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ကြၽန္မမာနနဲ႔အတူ ကြၽန္မ မာန္မာန ေထာင္လႊားေနခဲ့ပါတယ္။ အၿမဲတမ္း သူမ်ားေပၚမွာဘဲ အႏုိင္ယူတတ္ အႏုိင္ရမွဆိုတဲ့ စိတ္ကလည္း ကြၽန္မရင္ထဲမွာ အျပည့္ဘဲေပါ့။ ကြၽန္မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေက်ာမခံဘူးေလ။ အဲဒါ ကြၽန္မ(မျဖဴ) ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ဘဲ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေယာကၡမေတြကိုလည္း ကြၽန္မက မိဘလို သေဘာထားဘို႔ေ၀းစြ၊ ကြၽန္မ ဂ႐ုကို မစိုက္ဘူး။ အဲသေလာက္ထိဘဲ ကြၽန္မကို မုိက္႐ိုင္းတယ္လို႔ဘဲ ေ၀ဖန္ၿပီး ေျပာခ်င္လဲ ေျပာၾကမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာလည္း မတည္ၿမဲခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ သားသမီး (၃) ေယာက္ ရခဲ့တယ္။ သားတစ္ေယာက္ သမီး (၂) ေယာက္ ဆိုပါေတာ့။ ကြၽန္မကေလးေတြ အသက္ ၁၀ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္၊ ၆ ႏွစ္၊ အရြယ္ေလးေတြမွာပဲ ကြၽန္မအိမ္ေထာင္ ကဲြသြားပါတယ္။ ကက္သလစ္ဘာသာျဖစ္သည့္အတုိင္း ကြၽန္မတို႔မွာ တရား၀င္ကဲြကြာခြင့္ မရိွေပမယ့္ ကြၽန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းနဲ႔ အတူ ကြၽန္မ မေနႏုိင္ေတာ့တာမို႔ ကြၽန္မ လက္ရိွ ႐ံုးအလုပ္က ထြက္ခဲ့ၿပီး ကေလး ၃ေယာက္ကိုေခၚ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အစ္မႀကီးရိွရာသို႔ ကြၽန္မ အၿပီး လမ္းခဲြ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားမႈ တစ္ခုပဲ ဆိုပါေတာ့...။
ကြၽန္မ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ၿပီးေတာ့ အစ္မအိမ္မွာ ကေလး ၃ ေယာက္နဲ႔ အတူ ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ
ကြၽန္မ ဘုရားတရားအေၾကာင္း တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ ဘ၀မွာ ဘာတစ္ခုမွ အဆင္မေျပတာ မရိွခဲ့ေတာ့ ကြၽန္မဘုရားလည္း မရိွခိုးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုၿပီး ကြၽန္မျဖစ္သလို ဆက္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာၾကတယ္။ အာပါတ္ေျဖ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဖို႔အတြက္ ကြၽန္မေမ့ေနခဲ့တယ္ေလ။ ကြၽန္မ အလုပ္တစ္ခု သိပ္လိုခ်င္တာပဲသိတယ္။ ကြၽန္မအခုထိ အလုပ္မၿမဲေသးဘဲနဲ႔ ဒီလိုဘဲ ႐ုန္းကန္ေနရေတာ့ အတည္တက် ဘ၀အာမခံခ်က္ ေပးမယ့္ အလုပ္ကို သိပ္လိုခ်င္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မအေမက ေျပာတယ္။ ရဟႏၲာ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ကို ကိုးၾကည့္ပါလားတဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွတဲ့ အရာေတြ အားလံုးရတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဖ သံဇူဇယ္ကိုလည္း ေတာင္းခံလွ်င္ ရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ ဒါေတြတစ္ခါမွ နားမလည္ခဲ့ မလုပ္ခဲ့ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ ဘုရားတရားမွ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘဲ။ ကြၽန္မ ေမ့ေနတယ္။ ငယ္ငယ္က ေမေမက ကက္သလစ္ဘာသာမို႔ ကြၽန္မကို ကက္သလစ္ဘာသာထဲ သြင္းခဲ့တယ္။ အေမက အေသေစာေတာ့ ကြၽန္မကို ေကာင္းေကာင္း မသြန္သင္လုိက္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက ဘာသာသူပဲယူရမယ္ဆိုလုိ႔ ကြၽန္မ ကက္သလစ္ဘာသာ ေယာက်္ားကိုပဲ ယူခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ ဒါပဲ သိတယ္ေလ။ ကြၽန္မသား သမီးေတြကို ဘာသာထဲ သြင္းေပးတာက ကြၽန္မရဲ႕ ေယာကၡမေတြပဲေပါ့။ ကြၽန္မ ေယာက်္ားနဲ႔ ကဲြၿပီး ၅ႏွစ္ေလာက္မွာ ကြၽန္မ ေယာက်္ားဆံုးသြားတာကို ကြၽန္မ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ ကဲြၿပီး သူလည္းအရက္ေတြေသာက္ရင္းက အေသေစာခဲ့တယ္လုိ႔ဘဲ သိရတယ္။ ကြၽန္မ သူ႔ဆီတစ္ခါမွ ျပန္မသြားပါဘူး။ ကြၽန္မ ထြက္လာကတည္းက သံေယာဇဥ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီဘဲ။ သူဆံုးေတာ့ ကြၽန္မကိုသူမ်ားေတြအေၾကာင္းၾကားေပမယ့္ ကြၽန္မ ခရီးလြန္ေနခဲ့တယ္။ ေၾကးနန္းနဲ႔ပဲ သိရေတာ့ ကြၽန္မလည္း မသြားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြလည္း အရြယ္မေရာက္ေသးေတာ့ အေဖဆိုတာ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူးေလ။ မင္းတုိ႔ အေဖေသၿပီလို႔ ေျပာျပ႐ံုကလဲြရင္ သူတုိ႔လည္း ဘာမွ ခံစားမိၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ကြၽန္မေယာက်္ား ေသတာေတာင္ ကြၽန္မက ၀မ္းနည္းရေကာင္း၊ ႏွေျမာရေကာင္း၊ ငိုရမွန္းမသိခဲ့တဲ့ စိတ္ဟာ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ မာနဆိုတဲ့ အၾကည္းတန္ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ စိတ္ေတြပဲရိွေနခဲ့တယ္ေလ။ ကြၽန္မဘ၀မွာ ေယာက်ာ္းလည္း မရိွေတာ့၊ ကြၽန္မကေလး ၃ေယာက္အတြက္ ေရွ႕ေရးေတြးၿပီး ကြၽန္မ သူတို႔ကို ဘယ္လုိ ရွာေဖြ ေကြၽးေမြးရမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားေနမိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မမွာ အလုပ္တစ္ခုခုရိွၿပီဆိုရင္ ကြၽန္မဘ၀ ကြၽန္မ အိေျႏၵရိွစြာ ရပ္တည္ေနႏုိင္ၿပီလို႔ပဲ ဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မအလုပ္ပဲ လုိက္ရွာ ေနခဲ့ပါတယ္။
အစ္မက ဘုရားရိွခိုး ဆုေတာင္းခိုင္းေတာ့ ကြၽန္မမွာ"မဆုေတာင္း"တတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာဆုမွလည္း တစ္ခါမွ မေတာင္းဘူးေလ။ သူမ်ားေတြ ဆုေတာင္းပါလားလုိ႔ ေျပာတာေတာင္ ကြၽန္မရယ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဘယ္အရာမဆို ကြၽန္မက ကိုယ္တိုင္လုပ္မွ ကိုယ္ရတာပဲလုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အရာမဆို ဘုရားကေပးမွ ရတာဆိုတာ၊ ကြၽန္မ လံုး၀ အယံုအၾကည္ မရွိ၊ မသိ၊ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မကို ဆာတန္က ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား သိမ္းသြင္းထားၿပီလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ မသိခဲ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ တစ္ေန႔ ရန္ကုန္ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ဘုရားေက်ာင္းမွာ ရဟႏၲာစိန္ဂ်ဳိးဇက္ပဲြကို က်င္းပေတာ့ ကြၽန္မအစ္မနဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအစ္မက ဆုေတာင္းၿပီး ႏုိဗီနားကိုးခုိင္းေတာ့ ကြၽန္မလုပ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ ယံုၾကည္တာေတြ မယံုၾကည္တာေတြ ထားအံုး။ ကြၽန္မ မလုပ္တာဘဲသိေတာ့ အစ္မေျပာသလိုဘဲ လုပ္ခဲ့တယ္ေလ။ တစ္ခါ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ပဲြေန႔ေရာက္ေတာ့လည္း အလုပ္သမားမ်ားေန႔ဆိုေတာ့ အလုပ္သမားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ားက ရဟႏၲာစိန္ဂ်ဳိးဇက္ကို သဒါၵၾကည္ညိဳ ကိုးစား ဂုဏ္ျပဳပဲြလုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္ေလ။ အလုပ္အတြက္ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ကို ေတာင္းၾကည့္ပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း ရဟႏၲာစိန္ဂ်ဳိးဇက္ကို ကြၽန္မ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။
ဘုရားသခင္နဲ႔ ကြၽန္မႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာၿပီး ရန္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ "သခင္ဘုရား၊ သခင္ဘုရားဟာ အားလံုးစံုကို ကယ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ဘာလုိ႔ ကြၽန္မကို အလုပ္မေပးတာလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့ သခင္ဘုရားက ကြၽန္မကို အိုးထိန္းသည္န႔ဲ အိုးလိုပဲ ပံုသြင္းတယ္။ ျပဳျပင္တယ္၊ ကြၽန္မကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ႐ိုက္ခ်ဳိးဖဲ့ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ မာန္မာနေတြကို ႐ိုက္ခ်ဳိးဖဲ့ခဲ့တာမွ ခပ္နာနာပဲေပါ့ကြယ္။ ကြၽန္မကို အဲသေလာက္ နာနာ႐ိုက္တာေတာင္မွ ကြၽန္မက ေတာ္႐ံုေလာက္ပဲ ရိွအုံးမွာေပါ့။ မျဖဴဆိုတဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ နာမည္တစ္လံုးသာ ျဖဴၿပီး အျဖဴေရာင္ေတြလို မသန္႔ရွင္းပါဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြဟာ အျဖဴေရာင္ေပၚမွာအ ၿမဲစြန္းေပေနတာခ်ည္းပါဘဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကြၽန္မအစ္မက ကြၽန္မကို ေျပာလာတယ္။ "ဆြံ႕ အ နားမၾကား"ေက်ာင္းမွာ စာေရးအလုပ္ တစ္ေနရာ လြတ္တယ္တဲ့ နင္ေလွ်ာက္မလားလို႔ ေမးေတာ့ အလုိေတာ္ နင့္အလုပ္က ဘာလဲ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဘာသြား လုပ္ရမလဲလို႔ ေမးမိေတာ့ နင္က စာေရးအလုပ္ေတာ့ လုပ္တတ္တယ္ မဟုတ္လား။ စာရင္းအင္း ျပဳစု စာေရးအလုပ္ေပါ့ ဟာတဲ့။ ဒါဆို ငါ လုပ္ၾကည့္မယ္ေလ၊ စာေရးလုပ္ေတာ့ လုပ္တတ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္မ "ေမရီခ်က္စပင္း ဆြံ႕ အ နားမၾကားေက်ာင္း"မွာ အလုပ္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ေလ။ ကြၽန္မ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ ကြၽန္မ အလုပ္တစ္ခုရခ့ဲတယ္။ ကြၽန္မ အလုပ္စ၀င္ကတည္းက ႐ံုးလုပ္ငန္းအျပင္ ဘာကိုမွ ကြၽန္မ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူးေလ။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ကေလးေတြကိုေပါ့။ သူတုိ႔ အတန္း ဘက္လည္း ကြၽန္မ တစ္ခါမွသြား မၾကည့္ဖူးဘူး။ မေလ့လာဖူးဘူးေလ။ ကြၽန္မ ႐ံုးခန္းေလးထဲမွာပဲ ကြၽန္မေနခဲ့တယ္။ တေန႔ ေက်ာင္းမွာ ဧည့္သည္ေတြလာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက သူနဲ႔အတူ ကေလးေတြကို လွည့္ၾကည့္တဲ့ေနရာမွာ လုိက္ဖို႔ေခၚပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း မျငင္းပါဘူး။ တာ၀န္ အရေပါ့။ ကြၽန္မ သိပ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ အဲဒီအခါမွ ကြၽန္မ ဘုရား တမိတယ္။ ဘုရားေရ သူတုိ႔ေလးေတြဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လူျဖစ္လာၿပီးေတာ့ နားမၾကား၊ စကားမေျပာတတ္တဲ့ သူေတြပါလားဆိုတာ အခုမွ ျမင္မိတယ္။ အခ်ဳိ႕က ေမြးရာပါ၊ အခ်ဳိ႕က အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အၾကားအာ႐ံုေတြ ထိခိုက္ၿပီးမွ ေရာက္လာတဲ့သူ အို စံုေရာပဲလား။ ကြၽန္မတစ္ခါမွ ကေလးေတြ ေျခစံု လက္စံု ေမြးပါေစ၊ နားမၾကားသူ စကားမေျပာတတ္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ မဆုေတာင္းခဲ့တာေတာင္ ကြၽန္မကေလး ၃ေယာက္လံုးဟာ အားလံုး ျပည့္စံုၿပီး ဘာခြၽတ္ယြင္းခ်က္မွ မရိွခဲ့ပါလား ဆိုေတာ့ ပထမဆံုး ခံစားလုိက္ရၿပီး ဒါဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးပဲေနမွာဆိုတာ ေတြးမိတယ္။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ တျခားေသာကေလးေတြဘ၀ကဲ့သို႔ ရွင္သန္ေအာင္ေပါ့။ ကြၽန္မ အဲဒီအခါမွအျပစ္မရိွတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ တျခားေသာကေလးေတြ ဘ၀ကဲ့သို႔ ရွင္သန္ေအာင္ေပါ့။ ကြၽန္မ အဲ့ဒီအခါမွ အျပစ္မရိွတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ကိုယ္အဂၤါခ်ဳိ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ ခံစားေနရတာ မသိဘဲနဲ႔ ဘ၀တူေတြ ခ်င္း သီးသန္႔ေနေနတာမို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က် ခဲ့ရတယ္ေလ။ ဘယ္တုန္းကမွ မငိုခဲ့ဖူးတဲ့ မျဖဴဟာ မ်က္ရည္ကိုပံုးနဲ႔ လာခံရင္ေတာင္ ျပည့္သြားမလားဘဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ကို ဘုရားသခင္က ပထမဦးစြာ ေျပာင္းလဲေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မအိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးမွ ဘုရားဆိုတာ ကြၽန္မ ေတြးမိလာေတာ့တယ္။ ဘုရားအေၾကာင္း ကြၽန္မ သိႏွင့္လာေတာ့ပါတယ္။ ကြၽန္မတစ္ခါမွ မဖတ္ဘူးတဲ့ ဘုရားစာအုပ္၊ က်မ္းစာအုပ္၊ စိတ္ပုတီးနဲ႔ မယ္ေတာ္ကိုလည္း ကြၽန္မ ျပန္ထိေတြ႕မိတယ္။ ကြၽန္မသိ သိခ်င္းေတာ့ အရာရာတုိင္းက ဘုရားရ႕ဲအလိုေတာ္ပဲဆိုတာ ဘုရားအလိုရိွတယ္ဆိုရင္ အားလံုးျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာပဲေပါ့။ ဘုရား ဘယ္အရာကို ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ အလုိရိွမလဲ ကြၽန္မသိလုိက္ရတဲ့အခါ ကြၽန္မကို အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ တစ္ဖန္ အသစ္ ျပန္လည္ေမြးဖြားေစခဲ့တယ္။ ကြၽန္မဘ၀ Born Again ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မဘ၀က တစ္၀က္ေသေနပါၿပီ၊ Half Dead ကို ကြၽန္မ ေမ့ေနတယ္။ ဘုရားရဲ႕အလိုရိွမႈဟာ ဘယ္မွာလဲဆိုတာ ကြၽန္မ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ဆီမွာ အလုပ္ေတာင္းခံတုန္းက ကြၽန္မကို ေမရီဆီပို႔ေပးလုိက္တာပဲေလ။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေမရီခ်က္စပင္ဆြ႕ံအ နားမၾကားေက်ာင္း ေရာက္လာခဲ့ရတာေပါ့။ ဘုရား ကြၽန္မကိုေပးခဲ့ပါတယ္။ စကား မေျပာႏုိင္၊ နား မၾကားႏုိင္သူေတြဆီကို အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္ေလ။ စကားမေျပာႏုိင္မွေတာ့ ဒီလူေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ဘယ္လုိၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္မလဲ။ တစ္ခ်ိန္က အလုပ္မွာ ကြၽန္မဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္ခဲ့ဘဲနဲ႔ အခုေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ႏႈတ္လွ်ာကို ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ဘို႔အတြက္ ဘုရားက ကြၽန္မကို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေပးလုိက္ပါတယ္။ ကြၽန္မ သူတို႔ေတြကုိ သနားလာၿပီး သူတုိ႔ေတြနဲ႔ ကြၽန္မစကားေျပာႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္မ ႐ံုးအလုပ္ထက္ သူတုိ႔ကိုစ ာျပေပးႏုိင္ဘို႔ စာသင္ေပးႏုိင္ဖို႔၊ စကားေျပာႏုိင္ဖို႔၊ ကြၽန္မ သင္တန္းေတြ တက္ေရာက္ ပညာ သင္ေလ့လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကြၽန္မ သိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီေလ။ ကြၽန္မ ေျပာျပမယ့္စကားကိုလည္း သူတုိ႔သိၿပီေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕ အသံကိုလည္း သူတုိ႔ၾကားၿပီေပါ့။ သူတို႔ေတြ အျမင္အာ႐ံုနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈေတြကို မွတ္သားကာ အမ်ားေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို သိလြယ္ မွတ္လြယ္ေစပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း သူတို႔ နားလည္ေအာင္ သင္ျပေပးတတ္လာေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ထိေတြ႕လာရတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ေတြ ေပ်ာ္လာတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ကြၽန္မကို ဘုရားဘယ္ေလာက္ထိ ေကာင္းခ်ီးေပးေနသလဲ ဆိုတာ အဲဒီ ေကာင္းခ်ီးေတြ ကြၽန္မ ေရတြက္ မႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ကက္သရင္းဂြၽန္
