Archdiocese of Mandalay blog: April 2010

Thursday, April 29, 2010

ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္

အသက္(၂၀)အရြယ္တြင္ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အသင္း တည္ေထာင္ခဲ့သူ။ လီယြန္ၿမိဳ႕၏ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒပါေမာကၡ။ ေဆာ္ဘြန္

းတကၠသိုလ္၏ စာေပဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ။ ထင္ရွားေသာ သမိုင္းပညာရွင္။ ဘာသာရပ္ (၇) မ်ိဳးတတ္ကြၽမ္းသူ။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေကာင္းသူ။ ေတြးေတာ ေျမာ္ျမင္တတ္သူ။ ႀကိဳ၍ ျမင္တတ္ စီစဥ္တတ္ၿပီး အတူတကြ ေပါင္းစည္းေဆာင္ရြက္မႈကို လိုလားသူ။ တရားက်င့္ သူေတာ္စင္စိတ္ဓာတ္ ရွိေသာ္လည္း ျဖတ္လတ္၍ လက္ေတြ႕သမားတစ္ဦးျဖစ္သူ။ ပုပ္ရဟန္း မင္းႀကီးက လူမႈေရးလုပ္ငန္းတို႕၏ နာယက သူေတာ္စင္အျဖစ္ ေၾကညာခံရသူ။ အသင္းသားတို႕၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္သည္ ေမတၱာေရွ့ထား၍ ၾကင္နာမႈ အကန္႕အသတ္မဲ့ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ရမည္ဟု တိုက္တြန္းခဲ့သူ။ ေမတၱာ က႐ုဏာဟူသည္ ကန္႕သတ္ထားေသာ တံတိုင္းမ်ားမရွိ အသားေရာင္ မခြဲျခား၊ အတန္းအစားေသာ္၎င္း၊ ယံုၾကည္သက္၀င္မႈ မတူသည္ကို၎င္း မၾကည့္ဘဲ ရက္ေရာရမည္ဟု ေျပာခဲ့သူ။ အသင္းသားတို႕သည္ ဆင္းရဲသား မိသားစုတစ္ခုကို ဆင္းရဲမႈ အေျခအေနမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္း႐ံုႏွင့္ မတင္းတိမ္ မေရာင့္ရဲဘဲ ယင္းအေျခအေနသို႕ မည္သည့္အတြက္ က်ေရာက္ရသည္ကို ေလ့လာရန္ႏွင့္ အမ်ားအားျဖင့္ တရားမွ်တမႈ မရွိျခင္းမ်ား၏ အရင္းအျမစ္ကို ရွာေဖြေလ့လာၿပီး ရင္ဆိုင္ရမည္ဟု တိုက္တြန္းခဲ့သူ ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္၏ ပံုျဖစ္သည္။

Wednesday, April 28, 2010

စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္ အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ

စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အဖြဲ႕အစည္းသည္ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားကုိ ကူညီျခင္းအားျဖင့္ ခရစ္ယာန္ေမတၱာတရားကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုျဖစ္သည္။ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အဖြဲ႕ အစည္းကို စတင္တည္ေထာင္သူမွာ အသက္(၂၀)အ႐ြယ္ရွိ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားကေလး Fredric Ozanam (ဖရက္ဒရက္အိုဇာနာမ္) ျဖစ္သည္။ ဖရက္ဒရစ္အိုဇာနာမ္သည္ (၁၈၁၃) ခုဧၿပီလ (၂၃) ရက္ေန႔တြင္ အီတလီျပည္ မီလန္ၿမိဳ႕၌ ေမြးဖြားခဲ့သည္။

မိဘႏွစ္ပါးမွာ ဂ်ီးန္အန္ တိုနီအိုဇာနာမ္ႏွင့္ မာရီယားနန္တာစ္တို႕ျဖစ္သည္။ မိဘတို႔၏ ဇာတိမွာ ျပင္သစ္ျပည္ လီယြန္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ဖရက္ဒရက္အိုဇနာမ္သည္ ဥာဏ္ထက္ျမက္ၿပီး ထူးခြၽန္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အသက္ (၁၅) ႏွစ္အ႐ြယ္မွာပင္ ကက္သလစ္ဘာသာကို ျပစ္တင္ပုတ္ခတ္သူမ်ားကို ခုခံကာကြယ္ေသာ စာမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။

လီယြန္ေကာလိပ္တြင္ ပညာသင္ၾကားၿပီးေနာက္ (၁၈၃၀) ခုႏွစ္တြင္ ဖခင္ ျဖစ္သူက ျပင္သစ္ျပည္ ပါရီၿမိဳ႕ရွိ တကၠသိုလ္ႀကီးတြင္ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားေစခဲ့သည္။ ဖရက္ဒရက္အိုဇနာမ္ ပါရီတကၠသိုလ္ ေရာက္ေသာအခ်ိန္သည္ တကၠသိုလ္နည္းျပ ကထိက ပါေမာကၡေလာကတြင္ ႐ုပ္၀ါဒ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵမ်ား ျပင္းျပလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခရစ္ယာန္အယူ၀ါဒကို ေလးစားလိုက္နာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္သည္ ပါရီတကၠသိုလ္ရွိ လက္ေ႐ြးစင္ ကက္သလစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး ဘုရားမဲ့၀ါဒ အတိုက္အခံတို႔၏ ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တုံ႕ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္ႏွင့္ ကက္သလစ္လူငယ္တို႔သည္ (၁၈၃၃)ခုတြင္ က်င္းပေသာ အစည္းအေ၀း၌ ကက္သလစ္သာသနာ တစ္ခုတည္းသာလွ်င္ ခရစ္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တည္ေထာင္ေသာ သာသနာျဖစ္ေၾကာင္း အခိုင္အမာေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ အတိုက္အခံအုပ္စုက မင္းတို႔ရဲ႕ အသင္းေတာ္ႀကီးဟာ တစ္ခ်ိန္က မဟာအသင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ယခုအခ်ိန္မွာ ဒီအသင္းေတာ္ႀကီး ဘာလုပ္ေနသလဲ။ ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႕ ပစၥည္းမဲ့ဆင္းရဲသားတို႔ အက်ိဳးဘယ္လိုမ်ား ကူညီေဆာင္႐ြက္ ေနတယ္ဆိုတာ ေထာက္ျပစမ္းပါ။ လုပ္ရပ္ေတြ ေထာက္ျပမယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ယံုမယ္ဟု ေျပာလာၾကသည္။ ဤေ၀ဖန္ခ်က္ကို ဖရက္ဒရစ္အိုဇာနာမ္တို႔ လူငယ္တစ္စု ဘ၀င္မက်ႏိုင္ဘဲ တႏုံ႕ႏုံ႕ ခံစားၾကရသည္။ ဤေ၀ဖန္ခ်က္ကို ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္တို႔ လူငယ္တို႔ဘက္က တပန္းသာသေယာင္ ရွိလာခဲ့သည္။ ဤေ၀ဖန္ခ်က္ကို ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္တို႔ လူငယ္တစ္စုသည္ မခံခ်င္ေသာ စိတ္ႏွင့္ ထိုေန႔တြင္ပင္ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားထံ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုၾကမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ဤဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ေသာေန႔သည္ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္ အဖြဲ႔အစည္း သေႏၶတည္လိုက္ေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ ပထမတြင္ ဤအသင္းကို "ေမတၱာမြန္ ပရဟိတအသင္း"ဟု အမည္ ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ ရဟႏၲာစိန္ဗင္း ဆင္းဒီေပါလ္အမည္ကို ကင္းပြန္းတပ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အသင္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။

စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အသင္း၏ ပထမညီလာခံကို ျပင္သစ္ျပည္ပါရီၿမိဳ႕၌ (၁၈၃၃)ခုႏွစ္ေမလတြင္ က်င္းပကာ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အသင္းကို အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့သည္။ အသင္း၏ စည္းမ်ဥ္းမ်ားလည္း ေရးဆြဲခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က ပါရီၿမိဳ႕၌ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားမ်ား အလြန္ မြဲေတေနၾကသည္။ ခိုကိုးရာမရွိဘဲ ဆင္းရဲမႈဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနၾကရသည္။ ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္သည္ ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ အစားအစာ၊ အ၀တ္အထည္၊ ထင္း မီးေသြး စသည္တို႕ကို ေ၀ငွ႐ံုမက ဘုရားမဲ့ ဆင္းရဲသား၀ါဒ၏ အႏၲရာယ္မွကာကြယ္ႏိုင္ေရး အတြက္ အသင္းႀကီး ထာ၀ရရွင္သန္ေစရန္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္သည္ ဥာဏ္ပညာ ထက္ျမက္သည့္အေလ်ာက္ ဥပေဒပါရဂူဘြဲ႕၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး ဆိုင္ရာပါေမာကၡ၊ ေဆာ္ဘြန္းတကၠသိုလ္ စာေပဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ၊ သမိုင္းပညာရွင္ႀကီး စသျဖင့္ ဘြဲ႕ထူးအထပ္ထပ္ အပ္ႏွင္းခံရသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဂုဏ္ပကာသနကို စြဲမက္ျခင္းမရွိ သူစိတ္၀င္စားဆံုးအရာကား စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္၏ က်င့္စဥ္ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားကူညီေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္သည္ (၁၈၅၃) ခု စက္တင္ဘာလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္သည္။ (၁၉၉၇) ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၂၂) ရက္ေန႔တြင္

ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဒုတိယေျမာက္ဂြၽန္ေပါလ္မွ ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္အား သူေတာ္စင္ဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။

စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အသင္းကို (၁၈၃၃) ခုတြင္ ျပင္သစ္ျပည္ပါရီၿမိဳ႕၌ ဖြဲ႕စည္းၿပီးေနာက္ မၾကာမီ ကမၻာအရပ္ရပ္ သို႔ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားသည္။ (၁၈၄၂) တြင္ ေရာမသို႔ ၎င္း၊ (၁၈၄၄)တြင္ အဂၤလန္သို႔၎င္း၊ (၁၈၄၆) တြင္ ဂ်ာမဏီ၊ ေဟာ္လန္၊ ဂရိ၊ တူရကီ၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ မကၠဆီကုိသုိ႔၎င္း၊ (၁၈၄၇)တြင္ ဆြစ္ဇာလန္ႏွင့္ ကေနဒါသုိ႕၎င္း၊ (၁၈၅၀) ၾသစတီးယားႏွင့္ စပိန္သုိ႔၎င္း၊ (၁၈၅၄)တြင္ ၾသစေၾတးလ်တိုက္သုိ႔ ၎င္း၊ (၁၈၈၃) တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔၎င္း၊ (၁၉၄၇) တြင္ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔၎င္း အသီးသီးပ်ံ႕ႏွံ႕သြားခဲ့သည္။

စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အသင္းသည္ ယေန႔ ကမၻာ တုိက္ႀကီး (၅) တိုက္တြင္ (၁၃၉) ႏုိင္ငံအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီး အဖဲြ႔၀င္ဦးေရ တစ္သန္းေက်ာ္ရွိသည္။ ဆက္သြယ္ေရးလြယ္ကူေစရန္ ကမၻာကုိ (၆) ပုိင္းပုိင္းၿပီး ဒုဥကၠဌ(၂) ဦးအား တာ၀န္ေပးထားသည္။ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အဖဲြ႔၏ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ႐ုံးခ်ဳပ္မွာ ျပင္သစ္ျပည္ ပါရီၿမဳိ႕တြင္ တည္႐ွိသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီး ဘီဂန္းဒက္ လက္ထက္တြင္ ေရာက္႐ွိလာၿပီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ ကာသီျဒယ္ဘုရားေက်ာင္း၌ (၁၈၈၃) ခု ေအာက္တုိဘာ (၉) ရက္ေန႔တြင္ စိန္ဗင္း ဆင္းဒီေပါလ္အသင္း စတင္ဖဲြ႔စည္းခဲ့သည္။ (၁၉၀၈) ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ စိန္အန္ေထာ္နီဘုရားေက်ာင္းတြင္၎င္း၊ (၁၉၁၁) ခုတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ စိန္ဂြၽန္းဘုရားေက်ာင္း တြင္၎င္း၊ (၁၉၁၂)ခုတြင္ မႏၱေလးၿမဳိ႕ စိန္ဖရန္စစ္ေဇးဗီးယား ဘုရားေက်ာင္းတြင္ ၎င္း၊ (၁၉၃၈) တြင္ မႏၱေလးၿမဳိ႕ ေ႐ႊႏွလုံးေတာ္ ကာသီျဒယ္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတြင္ ၎င္း အသီးသီးဖဲြ႔စည္းခဲ့ၾကသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ စိန္ဂြၽန္းကြန္ဖရင့္မွ က်န္ကြန္ဖရင့္မ်ား ဆက္လက္ လႈပ္ရွားေဆာင္႐ြက္လ်က္ရွိပါသည္။ အာရွတုိက္ရွိ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေကာင္စီခ်ဳပ္၏ အၾကံျပဳခ်က္အရ (၁၉၇၈) ခုတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ရွိ ျပည္ေတာ္ေကာင္စီ (Nationalcouncil) ကုိဖဲြ႔ (၁၂.၂.၁၉၉၁)တြင္ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္ မႏၱေလးသာသနာအုပ္စုေကာင္စီ (Diocesan council) ဖဲြ႔စည္းခဲ့သည္။ (၁၈.၁၂.၂၀၀၂)တြင္ ပုသိမ္သာသနာ အုပ္စုေကာင္စီကုိ၎င္း၊ (၅.၁.၂၀၀၃)တြင္ ရန္ကုန္သာသနာအုပ္စု ေကာင္စီကုိ၎င္း၊ (၁၄.၅.၂၀၀၄) ဟားခါးသာသနာ အုပ္စုေကာင္စီကုိ၎င္း၊ (၁၄.၅.၂၀၀၄) ဟားခါးသာသနာအုပ္စု ေကာင္စီကို၎င္း၊ (၃၁.၇.၂၀၀၄)တြင္ လား႐ႈိးသာသနာအုပ္စုကို၎င္း အသီးသီး ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာသနာ (၁၂) နယ္ရွိေသာ္လည္း သာသနာ(၅) ခုသာ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္ သာသနာအုပ္စု ေကာင္စီမ်ား ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ၿပီး စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္ ကြန္ဖ ရင့္ေပါင္း (၁၂၆) ဖြဲ႕ျဖင့္ ဆင္းရဲသားဒုကၡ ေရာက္သူမ်ားကို ကူညီ ပံ့ပိုးလ်က္ရွိၾကသည္။

ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္သူဆိုသည္မွာ စားစရာမရွိသူမ်ား၊ ၀တ္စရာမရွိသူမ်ား၊ ေနထိုင္စရာမရွိသူမ်ား၊ မက်န္းမာ၍ ေဆးမကုႏိုင္သူမ်ား၊ ပညာမသင္ႏိုင္သူမ်ား၊ စြန္႔ပစ္ခံရသူမ်ား၊ အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရသူမ်ား၊ အလုပ္အကိုင္ မရွိသူမ်ား၊ ဖ်ားနာသူမ်ား၊ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ခံရသူမ်ား ၿခံဳ၍ ေျပာရပါက လူျဖစ္လာၿပီး လူ႕အဆင့္ မေနႏိုင္သူမ်ား အားလံုးကို ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္သူမ်ားဟုဆိုလိုသည္။ "ဤကဲ့သို႔ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သူမ်ားကို ခရစ္ယာန္မ်ားအေနျဖင့္ ရွာေဖြ၍ သူတို႔ထံသြားေရာက္ကာ ႏွစ္သိမ့္မႈေပးၿပီး အကူအညီ ေပးၾကပါ" (ဒုတိယဗာတီကန္ အစည္းအေ၀းမွ ျပဌာန္းခ်က္) စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အဖြဲ႕၀င္တိုင္း သည္ မိမိ၏ဆႏၵ၊ မိမိ၏ အေပါင္းအသင္း၊ မိမိ၏အခ်ိန္၊ မိမိ၏ စြမ္းရည္၊ မိမိ၏အက်ိဳး စီးပြားကိုပဓာနမထားဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားအား လူမ်ိဳးမေ႐ြး၊ ဘာသာမေ႐ြး၊ အဆင့္အတန္းမေ႐ြး မည္သူ႔ကို မဆို ယိုင္းပင္းကူညီရမည္။ ဤအဖြဲ႕အစည္းသည္ ကမၻာအႏွံ႕ ဖြဲ႕စည္းထားေသာအဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံ အကူအညီ ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ တိုးတက္ေနေသာႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံမ်ား ပူးတြဲ ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားကို ကူညီရာ၌ စိန္ဗင္းဆင္းအဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ မိမိ ကူညီထားေသာ သူတို႔အား တရားေဟာျခင္း ဘာသာထဲသို႔ သိမ္းသြင္းျခင္းစေသာ အခြင့္ေရးယူမႈမ်ားကို ေရွာင္ရွားၿပီး အကူအညီေပးမႈ သက္သက္သာ ေပၚလြင္ေစရမည္။ အဖြဲ႕အစည္း၏ လုပ္ငန္းရည္႐ြယ္ခ်က္ေအာင္ ျမင္ေစရန္ အျခားေသာ ဘာသာေရး၏ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းလုပ္ငန္း ရည္႐ြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ေစရန္ အ

ျခားေသာ ဘာသာေရး လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ မိမိ၏လုပ္ငန္း အေကာင္အထည္ေဖၚႏုိင္သည္။ ဤအသင္းသည္ မည္သည့္ ေၾကးေငြဥစၥာကိုမွ် လံုး၀ ထိန္းသိမ္းထား ပိုင္ခြင့္မရေသာ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ အထက္ အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ အျခားေသာ ကုသိုလ္ရွင္မ်ားထံမွ ရရွိေသာ ပစၥည္းႏွင့္ေငြေၾကးမ်ားကို အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား ထံသို႔ အျမန္ဆံုး ျဖန္႔ျဖဴးေပးရမည္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအတြက္ ေသာ္၎င္း အဆက္အသြယ္ျပဳရာ၌ ေသာ္၎င္း ကုန္က်စရိတ္ကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းနည္းျဖင့္ ထိေရာက္စြာ ေဆာင္႐ြက္သြားရမည္။ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္အသင္းသည္ ၀ိညာဥ္ေရးကို အေျခခံေသာ အသင္းအဖြဲ႕ျဖစ္ေၾကာင္း ျပသႏိုင္ရန္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ပြဲေတာ္(၂)ပြဲ က်င္းပၾကသည္။ ပထမပြဲေတာ္မွာ စက္တင္ဘာ (၂၇) ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္ပြဲေန႔ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယပြဲေတာ္မွာ မတ္လ (၂၅) ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ မယ္ေတာ္အား အမိန္႔ေတာ္ျပန္ပြဲ (သို႔မဟုတ္) ဒီဇင္ဘာ (၈) ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ မယ္ေတာ္ အျပစ္မဲ့သေႏၶယူေသာ ပြဲေန႔ျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္က်င္းပရာတြင္ အသင္းေတာ္ အတြက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးအတြက္ႏွင့္ စိန္ဗင္းဆင္းဒီေပါလ္ အသင္းအတြက္ မစၦား ပူေဇာ္ရသည္။

"ငါ၏ ညီမ်ား အနက္ အသိမ္ငယ္ဆံုးသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သင္ျပဳစုသမွ်သည္ ငါ့ကို ျပဳစုသည္မည္၏" ဟု ခရစ္ေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည့္ အတြက္ ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားကို ကူညီျခင္းသည္ ခရစ္ေတာ္ကို ကူညီျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္မ်ား အေနျဖင့္ ဒုကၡေရာက္သူမွန္လွ်င္ ဘယ္ေဒသမွာ ေနေန၊ ဘာလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘာသာ ကိုးကြယ္ကိုးကြယ္၊ ဘာစကားပဲ ေျပာေျပာ၊ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္၊ တိုက္ႀကီးေပၚမွာစံစံ၊ တဲကုတ္ပဲ ေအာင္းေအာင္း၊ အရက္ပဲ မူးမူး၊ လမ္းေဘးမွာ လဲလဲ၊ အခ်ဳပ္မွာ ပဲရွိရွိ၊ အက်ဥ္းေထာင္မွာပဲ က်က်၊ ေဆး႐ံုမွာပဲ တက္တက္၊ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ပဲ ခံရခံရ၊ သူေတာင္းစားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အပယ္ခံဘ၀ပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ခရစ္ယာန္ ေမတၱာတရား ေရွ႕ထားလ်က္ ကူညီရန္ တာ၀န္ရွိၾကပါသည္။

ဖရက္ဒရစ္အိုဇနာမ္၏ဆုေတာင္း

"အိုဘုရားသခင္ ကြၽႏု္ပ္အေပၚခ်ေပးေသာ ဒုကၡခံစားမႈႏွင့္ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမ်ားအတြက္ ကိုယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဤအရာတို႔ကို ကြၽႏ္ုပ္အျပစ္မ်ားအတြက္ ဆပ္ေျဖမႈ ျဖစ္ေစေတာ္မူပါ။"

မန္း-သေျပ

Sunday, April 25, 2010

သတၱိခဲမေလး ပီတာလင္း

၁၉၈၁ ဧၿပီလရဲ႕ သာယာတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မြန္းလြဲပိုင္းမွာ အသက္၁၂ ႏွစ္ သမီးပီတာလင္းဟာ ေလာ္ရီကားႀကီး ေပၚတက္ထိုင္လိုက္တာနဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွား ေနပါတယ္။ သူမဟာ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္နာရီ ေလာက္က ဒါ၀င္ၿမိဳ႕ရွိ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွ (၁၁၂)မိုင္ေ၀းတဲ့ သူမရဲ႕မိဘေတြေနထိုင္တဲ့ ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို ျပန္ေရာက္လာတာျဖစ္တယ္။ ခဏေနရင္ သူမအလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ ၾသစေၾတးလ် အပူပိုင္းေက်းလက္ေဒသမ်ားသို႕ ေလွ်ာက္လည္ရေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဒသမွာ ကြၽဲ႐ိုင္းေတြ၊ ေတာ၀က္ေတြ၊ မိေက်ာင္းေတြနဲ႕ ငွက္မ်ိဳးစံုရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သာယာလွပေနပါတယ္။

အခုတေလာ ပီတာလင္းရဲ႕ မိဘေတြ ခရီးသြားေနတာမို႔ သူမရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ အတူတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ဟီလ္တန္ဂေရဟမ္က သူမကို ေစာင့္ေရွာက္ေနပါတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခင္မင္တြယ္တာၾကတယ္။ ပီတာလင္းကို ဂေရဟမ္က "ငါတို႕ေတာ၀က္လိုက္ပစ္ၿပီး ကြၽန္းေပၚမွာ ကင္စားၾကတာေပါ့" လို႔ ကားစက္ႏိႈးၿပီး (၁၂)မိုင္ေ၀းတဲ့ စမ္းစပရင္းေနရာဘက္ကို ေမာင္းလာရင္းေျပာ လိုက္ပါတယ္။ သူတို႕ဟာ ေျမကြက္လပ္ တစ္ခု႐ွိ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီေညာင္ပင္ရဲ႕ အနီးတစ္ေနရာမွာ သူတို႕ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ရွိေနပါတယ္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လက္သန္မာထြားက်ိဳင္း တဲ့ဂေရဟမ္က ေလွကို ၀ါညစ္ညစ္အေရာင္ရွိတဲ့ ေရထဲကိုတြန္းခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးသူရဲ႕ ေသနတ္ကိုပခံုးေပၚမွာသိုင္းၿပီး လြယ္ထားလိုက္တယ္။ ပီတာလင္းတက္ႏိုင္ဖို႕ ေလွကို ၿငိမ္ေအာင္ကိုင္ထားပါတယ္။ ပီတာလင္း ေလွထဲကိုေရာက္တာနဲ႕ေလွကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေရထဲ တြန္းခ်လိုက္ ပါတယ္။ ေလွကို စက္ရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး သစ္ပင္ေတြ၊ ႏြယ္ပင္ေတြၾကားမွာ ျဖတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ကြၽန္းပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္ ေမာင္းလာပါတယ္။ ပီတာလင္းလည္း ေလွ၀မ္းေရွ႕ပိုင္းမွာ ထိုင္လိုက္လာၿပီး စကားက်ယ္က်ယ္ပင္မေျပာရဲ။ ေဘးပတ္၀န္က်င္ ရွိထူထဲလွတဲ့ခ်ဳံေတြ၊ သစ္ပင္ေတြကိုသာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေစာင့္ၾကည့္လာပါတယ္။

ညေနငါးနာရီခြဲေလာက္မွာ ႐ုတ္တရက္ သူတို႕ရဲ႕ေလွဟာ ေရတိမ္ပိုင္းက တစ္ေနရာမွာ ထိုးရပ္သြားတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ေသနတ္ကို ပခံုးမွျဖဳတ္ၿပီး ေလွ၀မ္းထဲမွာ ထားလိုက္တယ္။ ေလွကို ေရနက္ပိုင္းတြန္းခ်ဖို႕ေရထဲကို ဆင္းလိုက္တဲ့ အခါမွာ သူ႕ရဲ႕ပစၥတိုဟာ ေရထဲက်သြားတယ္။ ေရမွာ ေျခသလံုးျမဳပ္႐ံုပဲရွိလို႕ သူဟာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေရေအာက္ရြ႕ံထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ေသနတ္ကို လိုက္ရွာတယ္။ ကြၽန္မ ေလွကို တက္ခ်ည္လိုက္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဦးဦးကို ကူရွာေပးမယ္လို႕ ပီတာလင္းက ေျပာၿပီးေရထဲကို ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္သို႔ ေလးငါးဆယ္ လွမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ေနာက္ဖက္ ကပ္ရဲ႕ ျပန္းကနဲ ေရေပၚက်လာတဲ့အသံ တစ္သံေၾကာင့္ ဂေရဟမ္ဟာ လန္႔သြားတယ္။ သူလွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ဆယ့္သံုး ေပခန္႔ရွိတဲ့ မိေက်ာင္းႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အစြန္းကုန္ၿဖဲထားတဲ့ ပါးစပ္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လက္ကအလိုအေလွ်ာက္ အေပၚကို ေျမႇာက္တတ္သြားတယ္။ သူ႕ လက္ကို ေျမွာက္လိုက္တာနဲ႕ မိေက်ာင္းဟာ ၎င္းရဲ႕ ျဖဴေဖြးခြၽန္ထက္တဲ့ သြားေတြ႔နဲ႔ ဂေရဟမ္ရဲ႕လက္ကို ဖမ္းဟပ္လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ နာက်င္တဲ့ဒဏ္ကို သူ႕လက္ ေမာင္းတစ္ေလွ်ာက္တဖ်င္းဖ်င္းခံစား လိုက္ရတယ္။ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ ဂေရဟမ္ရဲ႕ လက္ကို လႊတ္လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ နာက်င္လြန္းလို႔ အသက္႐ႈဖို႔ပင္ ေမ့ေနသလိုလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ပီတာ၊ ပီတာ ငါ့ကိုကူပါအံုးလို႔ ကမ္းဖက္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ ကေလးမေလးဟာလည္း ေၾကာက္ၿပီး ကမ္းေပၚမွာ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနမိတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ ေအာ္ၿပီး အကူအညီေတာင္း ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးက ဘာတတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲဟု ေတြးၿပီး စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ မိေက်ာင္းဟာ သူအၿမီးကိုတျပန္းျပန္း ႐ိုက္ေနစဥ္ ဂေရဟမ္ေနရာမွ ကုန္းထလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ေဘးဖက္ကို လွည့္ၿပီး သူ႕ညာေပါင္ကို ဖမ္း၍ ဟပ္လိုက္တယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မိေက်ာင္းဆြဲရာ ပါေနတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ သူ႕လက္ဖ်ံကေသြး ေတြစီးက်လာတယ္။ သူဟာ ရြ႕ံထဲမွာ စြဲၿမဲစြာ ကုတ္ကြယ္ထားဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနတယ္။ တစ္ခုခု တြယ္စရာမရွိရင္ မိေက်ာင္းဆြဲရာသို႕ ပါသြားေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ မိေက်ာင္းေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ သားေကာင္ကိုမစားမွီ ေရထဲတြင္ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္လိမ့္ၿပီး ေရမႊန္းေအာင္ လုပ္တတ္သည္ကို ဂေရဟမ္သိထားပါတယ္။

ဂေရဟမ္ဟာ အခုမွ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ေကာင္းတဲ့ ခြန္းအားကို သတိထားမိပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္မ်ားဟာ ကုပ္တြယ္ထားရာမွ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ၍ အႏၲရာယ္နည္းရာ ေရတိမ္ပိုင္းမွ မိေက်ာင္းဆြဲရာကို ပါေနတယ္။ သူ႕ညာဖက္လက္ကို ေျမွွာက္ၿပီး ပီတာ ငါ့ကုိလာဆြဲပါအံုးလို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ သူ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ ပီတာလင္းဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြေပ်ာက္သြားၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ဂေရဟမ္လွမ္း ဆြဲပါလို႔ လွမ္းေအာ္ၿပီး ေရထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ ေရမွာ သူ႕ဒူးေလာက္အထိနက္ၿပီး ရႊ႔ံထဲမွာ စမ္းၿပီးေလွ်ာက္ရတယ္။ ဂေရဟမ္ အနားေရာက္တာနဲ႕ ဂေရဟမ္လက္ေမာင္းကို သူမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ဖမ္းဆုတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ရႊံ႕ထဲမွာ ၿမဲၿမဲကုတ္ထားၿပီး ဒူးကိုေကြးကာ ကုိယ္ကိုေနာက္သို႔ ယိမ္းၿပီး တအားဆြဲယူ လိုက္တယ္။

ပီတာလင္းစိတ္ထဲမွာ လြန္ဆြဲရတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဂေရဟမ္မွာ သူမသာ ၿမဲၿမဲမဆြဲထားရင္ ေသေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ ေရနက္ပိုင္းကို နည္းနည္းေရာက္သြားတာနဲ႕ မိေက်ာင္းဟာ ဂေရဟမ္ရဲ႕ေပါင္ကို ကိုက္ၿမဲ ကိုက္ထားၿပီး သူ႕အၿမီးကို တျဖန္းျဖန္း ႐ိုက္ကာ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေနပါတယ္။ ပီတာလင္းဟာ တျဖည္းျဖည္း သူမပါ မိေက်ာင္းဆြဲရာေနာက္ကို ပါေနတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီလြန္ဆြဲပြဲမွာ မိေက်ာင္းက အႏိုင္ရေနပါတယ္။ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ ဂေရဟမ္ရဲ႕ ကိုယ္ကို ေရေအာက္မွာ တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ဆြဲၿပီး ကြၽမ္းပစ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ပီတာလင္းပါ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ပါသြားတယ္။ တကယ္လို႔ သူသာ ႐ုန္းကန္ၿပီး မထြက္ရင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး ေရမြန္ၿပီး ေသသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူမဟာ သူ႕အေနအထားကုိ ျပင္လိုက္ၿပီး ေအာက္ေျခ ရွိရႊ႕ံထဲမွာ ကုတ္တြယ္စရာရွာယင္း သူ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ၿမဲၿမဲကုတ္ထားၿပီး ရွိသမွ်အင္အားနဲ႔ ဂေရဟမ္ကိုဆြဲထား လိုက္တယ္။ သူမသာ ဒီလိုၾကာၾကာဆြဲထား ႏိုင္ရင္ တစ္ခ်က္ မဟုတ္တစ္ခ်က္ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ပါးစပ္ကို ဟလိုက္မွာ ျဖစ္တယ္။

မိေက်ာင္းႀကီးပါးစပ္ ဟလိုက္တာနဲ႕ ဂေရဟမ္ကို သူလြတ္ထြက္လာေအာင္ ဆြဲႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ သူ႕ခါး သာသာနက္တဲ့ ေရတြင္ပီတာလင္းဟာ ဂေရဟမ္ကို ဆက္ဆြဲထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂေရဟမ္ဟာ မိေက်ာင္းႀကီးဆြဲသျဖင့္ ေရေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္စ ျပဳေနၿပီျဖစ္တယ္။ ပီတာလင္းဟာလည္း ဂေရဟမ္ရဲ႕ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိျမင္ၿပီး သူမစိတ္ထဲမွာ ဆံုးၿပီလို႔ တြက္ဆထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ အသက္တစ္ခ်က္႐ႈၿပီး ဆက္ဆြဲထားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ကိုယ္ လံုးႀကီးကို လွိမ့္ရာမွ

ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပီတာလင္းဟာ ဂေရဟမ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေနာက္ဖက္သို႔လဲက်သြားၿပီး ဂေရဟမ္နဲ႔ အတူမ်က္ႏွာေရေပၚသို႔ အသက္႐ႈရန္ ဘြားကနဲ ေပၚလာတယ္။ မိေက်ာင္းဟာ သူ႕ကို ဆက္ကိုက္ထားေသာ္လည္း ကမ္းစပ္မွ ေလးငါးလွမ္းေလာက္သာ လိုေတာ့ရာမွ သူ႕ကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး ေရနက္ထဲကို ငုတ္သြားတယ္။ ပီတာလင္းလည္း စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ဂေရဟမ္ကို လာလာလို႕ေျပာၿပီး ဆြဲေခၚ လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္မွာ ၾကက္ေသေသ ေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့။ သူ႕ လက္ဖ်ံနဲ႔ေပါင္မွ ေသြးေတြ စီးက်ေနတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္လွမ္းသာလွမ္းရေသးတယ္။ ျဖန္းကနဲအသံနဲ႔အတူ မိေက်ာင္းႀကီး ေရေပၚျပန္ေပၚလာတယ္။

ဂေရဟမ္ရဲ႕ ညာဖက္တင္ပါးကို အငမ္းမရ ထုိးဟပ္လိုက္ရာ ေဘာင္းဘီမွာ စုတ္သြားၿပီး အသားအနည္းငယ္ မိေက်ာင္း ပါးစပ္ထဲပါသြားတယ္။ ပီတာလင္းက ဂေရဟမ္ကို ဆက္ကနဲဆြဲလိုက္သျဖင့္ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ကိုယ္သူ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေနာက္ဖက္သို႕ ျပန္က်သြားတယ္။ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနတဲ့ ေရထဲမွာမိေက်ာင္းႀကီးဟာ မ်က္စိကို ေရေပၚေဖာ္ၿပီး ေခ်ာင္းေနတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကမ္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ ေလးဖက္ကုန္းၿပီး တက္ရတယ္။ ပီတာလင္းဟာ ဂေရဟမ္ကို မိေက်ာင္းရန္မွ လြတ္မယ့္ ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ဆီတြဲေခၚ သြားၿပီး မွီထားခဲ့တယ္။ ဂေရဟမ္မွာ စိတ္ေခ်ာက္ျခားၿပီး ေသြးထြက္မ်ားလို႔ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႕႐ွပ္အကၤ်ီနဲ႔ ေဘာင္ဘီမွာလည္း စုတ္ျပတ္ေနတယ္။ ဒီမွာ ခဏေနခဲ့ကြၽန္မ ကားႀကီး သြားယူလိုက္မယ္လို႔ ပီတာလင္းက ေျပာၿပီး တစ္မိုင္ေလာက္ရွိ သူတို႕ကားထားရာ ေနရာသို႕ ေတာလမ္းအတိုင္း ေျပးသြားတယ္။ ရွစ္ႏွစ္သမီး ေလာက္ကတည္းက ဂေရဟမ္ဟာ ပီတာလင္းကို ကားေမာင္း သင္ေပးမိခဲ့ျခင္း အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္တယ္။ သူမဟာ ကားေသာ့ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ျမန္ႏိုင္သေလာက္ အျမန္ဆံုး ေမာင္းလာတယ္။ ကားကိုျမင္တာနဲ႕ ဂေရဟမ္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ ကားဆီ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ပီတာလင္းက သူ႕ကို ေဖးမၿပီး ခရီးသည္ထိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ မထိုင္ႏိုင္ဘူး။ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ညာဖက္ေပါင္နဲ႕ တင္ပါးကို မထိခိုက္ေစေအာင္ ဘယ္ဖက္ကို ေစာင္းၿပီး ထိုင္လိုက္လာတယ္။

ဒဏ္ရာရထားတဲ့ လက္ကိုေတာ့ ေဘးမွာ တြဲေလာင္း ခ်ထားလိုက္တယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ (၆)နာရီသာသာ ခန္႔ရွိၿပီး သူတို႔ ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို ထြက္လာတဲ့အခါ ေမွာင္စပ်ိဳး ေနၿပီျဖစ္တယ္။ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္အေရာက္မွာ ဂေရဟမ္ဟာ သတိတစ္ခ်က္ ေမ့သြားတယ္။ ပီတာလင္းလည္း ကားကို ရပ္လိုက္ရမလားလို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကားစတီယာရင္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းရင္း တစ္ျခားတစ္ဖက္ျဖင့္ ဂေရဟမ္ကို လႈပ္ၾကည့္တယ္။ ဂေရဟမ္က ညည္းလိုက္ပါတယ္။ ဂေရဟမ္က တစ္ခုခုေတာ့ျပန္ေျပာ ေနတယ္။ သူမၾကားဘူး။ ေနာက္ၿပီးသတိ ျပန္ေမ့သြားတယ္။ သူတို႕ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို မေရာက္မီ ဂေရဟမ္ရဲ႕ ညည္းတြားသံကို ၾကားရတယ္။

မေသလိုက္ပါနဲ႕ ဦးရယ္။ မေသပါနဲ႕လို႔ ပီတာလင္းက ႐ိႈက္ၿပီးေျပာတယ္။ ကေလးမေလးရဲ႕ စိတ္ေသာကေရာက္ေန တဲ့အသံကို ၾကားရတဲ့ဂေရဟမ္က ရွိသမွ် ခြန္းအားစုၿပီး ဘာလို႔ေသရမွာလဲ။ မေသဘူးကြလို႔ အားတင္းၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႕ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိဘူး။ ဂေရဟမ္ဟာ ကားေပၚမွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ ၀ါယာလက္စက္ရွိရာေလွ်ာက္သြားၿပီး ေလးဆယ့္သံုးမိုင္ ေ၀းတဲ့ပဲ ထရီးဟုမ္းစတက္ကို သူမိေက်ာင္းကိုက္ခံရေၾကာင္းႏွင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ဖို႔ သတင္းပို႔လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သူမရဲ႕မိဘမ်ားေနထိုင္တဲ့ ဟုမ္းစတက္မွာ ဆယ့္ကိုးမိုင္သာ ေ၀းေသာ္လည္း ၾကားမွာေတာင္ကုန္းေလး တစ္ခုခံေနတာေၾကာင့္ ခ်ဲနဲလ္ပြိဳင့္ကို တိုက္႐ိုက္ ေရဒီယို အဆက္အသြယ္မရဘူး။

ပီတာလင္းဟာ မီးဖိုးထဲမွ ေဆးေသတၱာယူၿပီး အင္တီဆက္ပ္ တစ္ေပါင္ဒါႏွင့္ ဂေရဟမ္ဒဏ္ရာမွာ ျဖဴးေပးလိုက္ၿပီး လိုင္နစ္စ ခပ္သန္႔သန္႔တစ္ခုျဖင့္ ပတ္႐ံုသာ ပတ္ထားေပးလိုက္သည္။ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ပတ္တီးမစည္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ကို ေဆး႐ုံအျမန္ဆံုး ေခၚသြားမွျဖစ္မယ္။ သူတို႕ဒါ၀င္ၿမိဳ႕သို႕ ထြက္လာၾကတယ္။ ဂေရဟမ္က ထိုင္ခံုေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္လိုက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြက မမွိတ္ဘူး။ ပီတာလင္း က သူ႕ကို ခဏခဏ သတိထားၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမဟာ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ဦးဦးသတိရတယ္ေနာ္လို႔ ေမးမိတယ္။ ဂေရဟမ္ကရပါတယ္လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျပန္ ေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ လာၾကတဲ့အခါမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ကားမီးေရာင္ကို လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ ဂေရဟမ္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးဂြၽန္အယ္ လင္ေတာင္ဆင္နဲ႕ သူ႕ေမာင္ ဟင္နရီကား ေမာင္းလာတာျဖစ္တယ္။ (၇)နာရီ (၄၅) မိနစ္မွာ ကားႏွစ္စီးေတြ႔ၾကၿပီး ဂေရဟမ္ကို ကားေျပာင္းေပးၿပီး ပီတာလင္းပါ သူတို႔

နဲ႕အတူ ဒါ၀င္ကိုလိုက္သြားတယ္။ ည (၁၁) နာရီေလာက္မွာ သူတို႔ဟာ ဒါ၀င္ေဆး႐ုံကို ေရာက္တာနဲ႕တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂေရဟမ္အား ခြဲစိပ္ခန္းပို႔ၿပီး ေသြးသြင္းရတယ္။ ေမးခိုင္ ပိုးကာကြယ္ေဆးႏွင့္ နာက်င္မႈေ၀ဒနာ သက္သာေစတဲ့ေဆးေတြ ထိုးေပးတယ္။ သူ႕ဘယ္ဖက္လက္ဖ်ံကို ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။ သူ႕ေပါင္မွ ကိုးလက္မေလာက္ရွိတဲ့ ဒဏ္ရာႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ေဆးေၾကာၿပီး ေျခာက္ကပ္စျပဳေနတဲ့ ေသြးနဲ႕အသားေတြကို ျခစ္ထုတ္ပစ္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာ မည္သည့္ေရာဂါမွ မ၀င္ေၾကာင္းသိရွိၿပီး အၿမဲတမ္း လာေရာက္ၾကည့္သူမွာ ပီတာလင္းပဲ ျဖစ္တယ္။

ပီတာလင္းဟာ တကယ္အံ့ၾသ စရာေကာင္းတဲ့ သတၱိရွိတဲ့ကေလးပါပဲ။ သူမဟာ မိေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးတယ္။ ဘယ္လိုအႏၲရယ္မ်ားေၾကာင္းလည္း ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ေသရမယ့္အေရးမွာ သူ႕အသက္ကိုစြန္႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အသက္ကို ကယ္ခဲ့တယ္လို႔ ဂေရဟမ္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ ေဆး႐ုံမွ ဆင္းလာေသာ္လည္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အမာရြတ္မ်ား က်န္ေနေသးတယ္။ သူနဲ႕ပီတာလင္းတို႔ သြားခဲ့ၾကတဲ့ေနရာမ်ားကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားၾကရင္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ မိေက်ာင္းႀကီးက လိုက္ေခ်ာင္းေနသလို ခံစားေနရပါတယ္။

၁၉၈၂ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ ဧလီဇဘက္ဘုရင္မႀကီးဟာ ၾသစေၾတးလ်ကိုေရာက္စဥ္ ပီတာလင္းကို ၁၉၈၁၊ ၾသစေၾတးလ်ရဲ႕ သတၱိေျပာင္ေျမာက္ဆံုး၊ စြမ္းေဆာင္မႈအတြက္ Royal Humane Society မွ တေလာ့ဒ္ ေရႊတံဆိပ္ဆု ခ်ီး ျမွင့္ခဲ့တယ္။

မေနာ (FSAG)

တနဂၤေႏြမ်က္ႏွာ

၁။ ဂ်ိဳးငွက္သံစဥ္မ်ား
ၾကည္စင္သန္႔ရွင္း နံနက္ခင္းအလွ
တက္ၾကြရႊင္လန္း အၿပံဳးပန္းေ၀
ေလွ်ာက္လွမ္းေသာေျခရာ
တနဂၤေႏြ မဂၤလာ .....။

၂။ ထိုတစ္ရက္တာ ငါတို႔၏ရင္မွာ
ဣေၿႏၵရရ

ႏွိမ့္ခ်ပ်ဴငွါ သံသယမပါ
ၾကင္နာမ်က္၀န္း ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္
ဒူးေထာက္ညြတ္က်ိဳး လက္စံုမိုး၍
ရွစ္ခိုးပူေဇာ္ ပလ’င္ေတာ္ေျခရင္း
အလင္းတံခါးသို႕၀င္သူမ်ား .....။

၃။ ေျခာက္ရက္ပတ္လံုး
အမုန္းမရွိေသာေနရာ
အ႐ႈံးမရွိေသာေနရာ
နိဂံုးမရွိေသာေနရာ
ရွာလည္းမေတြ႔ ေတြ႔လည္းမျမင္
ျမင္လည္းမသိ ေမွာင္မိုက္သည့္ကမ္း
အတၱလမ္းမွာ .....။

၄။ ညသည္မိုးခ်ဳပ္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္၍
အလုပ္စခန္း ၀ကၤဘာလမ္းထဲ
ေလွ်ာက္လွမ္းစ၀င္ ေျခရာထင္ျပန္
သင္- ခရီးဆက္ရမည္အမွန္ပါ
ေဒသနာေတာ္ကိုဆင္ျမန္း
သခင္မုန္႔ေတာ္နဲ႕အားျဖည့္ဆန္းသစ္လို႔
ခရစ္သခင္ ဆံုးမသြန္သင္
ေကာင္းကင္ခရီးသို႕
အားယူေလွ်ာက္ၾကစို႕

ခ်စ္လွေမာင္

Thursday, April 22, 2010

သရက္ခုန္ရြာ ရဟန္းခံပြဲေတာ္သရက္ခုန္ရြာ

ဦးပဥၨင္းႀကီး ဂ်ိဳးဇက္ထြန္းထြန္း၀င္းသည္ မတ္လ၂၈ရက္ေန႔တြင္ မႏၲေလး ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေပါလ္ဇိန္ထုန္းဂေရာင္လက္ေတာ္မွ ထာ၀ရရဟန္းအျဖစ္ကို ခံယူခဲ့သည္။ ရဟန္းေတာ္သစ္ထြန္းထြန္း၀င္၏ မိဘႏွစ္ပါးျဖစ္ေသာ ဦးဖိုး၀င္းႏွင့္ ေဒၚခ်စ္တင္တို႕သည္ သရက္ခုန္ ဇာတိျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ေရၾကည္ရာျမတ္ႏုရာ ဆို႐ိုးရွိသည့္အတိုင္း မႏၲေလးၿမိဳ႕ စိန္ဂြၽန္း(မေနာယမံ) ရပ္ကြက္တြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ထြန္းထြန္း၀င္းကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ မေနာ္ယမံရပ္ကြက္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၾကသည္။

သူ၏ရဟန္းသိကၡာတင္ပြဲကို သူ၏မိဘႏွစ္ပါးရြာ၌ လုပ္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေတာင္တြင္းႀကီးနယ္မွ ေဒသခံ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ရဟန္းသိကၡာခံျခင္း အခမ္းအနားကို ေတြ႔ျမင္ျခင္းအားျဖင့္ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ေခၚေတာ္မူျခင္းရရွိရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။

သို႔ပါ၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ ဘာသာ၀င္ အခ်ိဳ႕တို႔သည္ မႏၲေလးမွ ေတာင္တြင္းနယ္ ခ်င္းေညာင္ပင္သာရြာသို႔ မတ္လ (၂၆)ရက္ တနလၤာေန႔ နံနက္(၆)နာရီတြင္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။ မိတၳီလာၿမိဳ႕ ဖာသာရ္ပီတာဦးလွေရႊ ေက်ာင္းတြင္ ေခတၱအနားယူၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရာ ညေန(၅)နာရီေလာက္တြင္ ေညာင္ ပင္သာရြာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေညာင္ပင္သာရြာသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဟံသာႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဦးၿဂိဳလ္တုတို႔၏ ရြာျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္တြင္းနယ္တြင္ ခရစ္ေတာ္၏ ဘာသာတရားကို လက္ခံၾကေသာရြာမ်ားထဲတြင္ပဌမဦးဆံုးရြာတစ္ရြာ ျဖစ္သည္။ မႏၲေလးသာသနာမွာ ခ်င္းေတာင္ေဒသကို ျပန္လည္မဖြင့္လွစ္မွီ ေတာင္တြင္းနယ္သည္ ေရွ႕တန္းေဒသျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရွ႕တန္းေဒသဟု ေခၚဆိုရာမွာ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ေႏွးေကြးၿပီး သြားေရးလာေရး ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မတ္လ (၂၇)ရက္နံနက္တြင္ ခရီးဆက္ၾကရသည္။ ေခတ္မီ မွန္လံုကားႀကီးကို ေညာင္ပင္သာရြာမွာ ထားခဲ့ၿပီး အုတ္ခဲတို႔၊ ႀကံတို႔ တိုက္ေနတဲ့ ကားႀကီးႏွင့္ ၁၀မိုင္ေက်ာ္ကြာေ၀းေသာ သရက္ခုန္ရြာသို႔ ခရီးၾကမ္းႏွင္ၾကရသည္။ နံနက္ (၁၀) နာရီ ေလာက္တြင္ ေရာက္ၾကပါသည္။ ၎င္းေန႔ ညေန(၅)နာရီခြဲတြင္ စိန္ဂ်ိဳးဇက္ဘုရား ေက်ာင္းျဖစ္သျဖင့္ ၎င္းပြဲကို က်င္းပၾကပါသည္။ မိစၦားတရားေတာ္ကို မိတၳီလာဇံုမွႈး ဖာသာရ္ပီတာဦးလွေရႊက ဦးေဆာင္ၿပီးပူေဇာ္ခဲ့ပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဂြၽန္ဦးေအးေက်ာ္က စိန္ဂ်ိဳးဇက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၾသ၀ါဒမိန္႔ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။ မတ္လ (၂၈)ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ နံနက္တြင္ ဦးပဥၨင္းႀကီးဂ်ိဳဇက္ထြန္းထြန္း၀င္းသည္ မႏၲေလးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေပါလ္ဇိန္ထုန္းဂေရာင္လက္ေတာ္မွ ထာ၀ရရဟန္းအျဖစ္သို႔ တင္ေျမွာက္ျခင္းခံရေလသည္။ ရဟန္းသိကၡာတင္ပြဲေတာ္သို႔ ရဟန္းေတာ္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါး၊ သီလရွင္ရွစ္ပါး၊ ကိုရင္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ဘာသာ၀င္ရွစ္ရာခန္႔ တက္ေရာက္ အားေပးၾကပါသည္။

ဦးပဥၨင္းႀကီးထြန္းထြန္း၀င္းသည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ စိန္ဂြၽန္းအုပ္စုတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့ေသာ္လည္း သရက္ခုန္ရြာသည္ သူ၏မိဘႏွစ္ပါးရြာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎င္းရြာတြင္ သိကၡာခံယူျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားလည္း သရက္ခုန္ရြာတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။

သရက္ခုန္ရြာတြင္ ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္မ်ားႏွင့္အတူ ႏွစ္ျခင္းႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားလည္း ေအးခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲၿပီး ေနထိုင္ၾကသည္။ ရဟန္းသိကၡာတင္ပြဲအတြက္လည္း ဘာသာမေရြးဘဲ ရြာသူရြာသားမ်ားမွ အတူစုေပါင္းၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဘာသာသံုးဘာသာ စည္းလံုးညီညႊတ္စြာ ေနထိုင္ျခင္းသည္ စံနမူနာျဖစ္ပါသည္။

သရက္ခုန္ေက်းရြာသည္အ႐ိႈခ်င္းမ်ားေနထိုင္ရာေဒသျဖစ္ၿပီး ၁၉၂၀ ၀န္းက်င္တြင္ သာသနာစၿပီး ျပဳခဲ့ပါသည္။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါထူထပ္ၿပီး ေတာႀကီးစိမ့္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတာ႐ိုင္း တိရစၦာန္ေပါမ်ားေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ေရာင္စံုသူပုန္မ်ား ေတာခိုရာေနရာ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ သရက္ခုန္ဟူသည္ ဘုန္းဘုန္းအသစ္ေလးဖာသာရ္စီရီ လူးဦးခ်စ္ေမာင္ ပဌမဆံုးတာ၀န္က်ရာေနရာျဖစ္သည္ဟု ေခါင္းထဲမွာ မွတ္ယူထားပါသည္။ ၁၉၄၆ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ(၂၁)ရက္ေန႔တြင္ ခ်မ္းသာရြာ၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေလးပါး သိကၡာခံယူခဲ့ၾကၿပီး အသီးသီး တာ၀န္ခြဲေ၀ေပးခဲ့သည္။ ဖာသာရ္စီရီလူးမွာ သရက္ခုန္ရြာတြင္ တာ၀န္က်ခဲ့သည္။ ရဟန္းခံၿပီး (၉)လၾကာေသာအခါ သရက္ခုန္ရြာတြင္ပင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ၎င္း၏အုတ္ဂူတြင္ ဆုေတာင္းခဲ့ၿပီး အုတ္ဂူေပၚတြင္ ေရးထားေသာ ကဗၺည္းစာအရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးစီရီလူး ဦးခ်စ္ေမာင္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၂၀ရက္ေန႔တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရသည္။ ယခုတိုင္လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲသည့္ ေနရာျဖစ္ေနေသးပါက ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)ေလာက္က ဖာသာရ္စီရီလူးတို႔ေခတ္တြင္ မည္မွ်ခက္ခဲမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခါက ေတာႀကီးၿပီး တိရစၦာန္႐ိုင္းမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒိစနက္စ္သည္ ကုိးေတာင္က်ားႀကီး တစ္ေကာင္ကို ေညာင္ပင္သာရြာ၏ ေတာင္ဘက္နားတြင္ ပစ္ခဲ့ဘူးသည္ဟု သိခဲ့ရသည္။ ယခုအခါတြင္ ေတာ႐ိုင္းတိရစၦာန္မ်ားလည္းမ်ိဳးတံုးၿပီး ကြၽန္းပင္မ်ားလည္း မရွိသေလာက္ ရွားပါးသြားပါသည္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေပါလ္ထြန္းျမင့္သည္ သရက္ခုန္ရြာတြင္ေက်ာင္းထိုင္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ရြာမ်ားကိုလည္း ၾကည့္႐ႈရပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးၾသဂုတ္စတင္းတင္ေမာင္ထြန္းသည္ ေညာင္ပင္သာမွာ ေက်ာင္းထိုင္ပါသည္။ မေကြးတိုင္းေတာင္တြင္းႀကီးနယ္သည္ ဘာသာတူ လူဦးေရအေတာ္နည္းပါးပါသည္။ သာသနာအေနျဖင့္ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိပါသည္။ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ျပန္႔ၿပီး လုပ္သားမ်ားမွာ နည္းပါးပါသည္။ လုပ္သားမ်ားကို ေစလႊတ္ေပးရန္ လယ္ကြင္းရွင္ ဘုရားသခင္အား ၀ိုင္း၀န္းၿပီး ဆုေတာင္းေပးၾကပါစို႕။

Msgr. Canute ဦးလြန္းေအာင္

Wednesday, April 21, 2010

သမၼာက်မ္းစာဖတ္႐ႈျခင္း၏အက်ိဳးေက်းဇူး

၀ိညာဥ္ေရးတိုးတက္မႈအားလံုးကို သမၼာက်မ္းစာဖတ္႐ႈျခင္းနဲ႕ ကမၼ႒ာန္း႐ႈျခင္း ကေနရပါတယ္။ သမၼာက်မ္းစာကို ဖတ္႐ႈေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ မသိေသးတဲ့အရာေတြ ကိုသိလာရသလို ကမၼ႒ာန္း႐ႈျခင္းအားျဖင့္ သိၿပီးသားအရာေတြကို ပိုမိုၿပီး ေလးေလးနက္နက္ သိရွိလာေစပါတယ္။ ေနာက္ထပ္အက်ိဳးေက်းဇူး(၂)ခုကေတာ့ နားလည္မႈေတြ တိုးပြားလာၿပီး ေလာကီေရးကေန ၀ိညာဥ္ေရးဖက္ကို ဦးတည္လာေစပါတယ္။

စိတ္ဇြဲထက္သန္တဲ့သူဟာ ဗဟုသုတရဖို႕အတြက္ပဲ ဖတ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ လက္ေတြ႕လဲ က်င့္ႀကံပါတယ္။ သမၼာက်မ္းစာကို နားလည္ဖို႕ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းကေတာ့ "သူ႕ကိုတန္ဖိုးထားရင္ကိုယ့္ကိုလည္း

တန္ဖိုးထားခံရမယ္၊ သူ႕ကိုဂုဏ္ျပဳရင္ကိုယ့္ကိုလည္း ဂုဏ္ျပဳခံရမယ္" ဆိုတဲ့ စကားလို က်မ္းခ်က္မ်ားနဲ႕ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားစိုုက္ပ်ိဳးရင္ မ်ားမ်ားရိတ္သိမ္းရသလိုပဲ က်မ္းစာကို ထပ္ခါထပ္ခါဖက္ေလ ပိုပိုၿပီးနားလည္ေလပါပဲ။

လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ပင္ကိုယ္ဥာဏ္ရည္ထက္ျမတ္တဲ့အတြက္ နဲနဲပါးပါးေလ့လာဖတ္႐ႈ ႐ုံနဲ႔ ပညာဗဟုသုတ တိုးပြားႏိုင္ေပမယ့္ စာဖတ္ဖို႕ပ်င္းတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပင္ကိုယ္ဥာဏ္ရည္နိမ့္ေပမယ့္ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ဖတ္႐ႈေလ့လာတဲ့အတြက္ ဥာဏ္ထက္ၿပီး အပ်င္းႀကီးတဲ့သူမ်ားထက္ပိုၿပီး ပညာရည္ ျပည့္၀တတ္ၾကပါတယ္။

နားထဲ၀င္သြားတဲ့ သြန္သင္ဆံုးမစကားဟာ ေက်းဇူးေတာ္ အကူအညီမပါရင္ ႏွလံုးသားထဲ မ၀င္ႏိုင္ပါဘူး။ ကြၽဲပါးေစာင္းတီး နားၿငီး႐ုံ သက္သက္ပါပဲ။ ၀ိညာဥ္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ကို ဦးစြာ ေတာင္းခံမွသာလွ်င္ နားနဲ႔ၾကားရတဲ့ ႏႈတ္ကပါတ္တရားေတာ္ဟာ ႏွလံုးသားထဲ စိမ့္၀င္ၿပီး လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ခံပြင့္

Monday, April 19, 2010

ေျပးလမ္းမွန္

ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္တုန္းက တကၠသိုလ္တစ္ခုရဲ႕စာသင္ခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့စာတန္းတစ္ခုကို ယခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ "The Secret of life is to know who you are and where are you going" "ဘ၀ရဲ႕ လွ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ဆိုတာ သင္ဘယ္သူလဲ၊ သင္ဘယ္ကို သြားေနလဲဆိုတာကို သိျခင္းျဖစ္တယ္" တဲ့။ ေလာကရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ပါပဲ။ လူဘ၀တိုးတက္ဖို႔၊ လူဘ၀႐ုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဒီအခ်က္ေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က ဒါေတြမစဥ္းစားၾကပါဘူး။ ပံုမွန္စာေသာက္၊ ပံုမွန္ေနရ၊ ထိုင္ရရင္ၿပီၿပီးလို႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ ယခုေခတ္ ႐ုပ္၀တၳဳထြန္းကားတဲ့ ေခတ္မွာပိုလို႔ေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမ်ားလုပ္လို႔ လိုက္လုပ္ရတာ မ်ားပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္းအေဖ့သေဘာအတိုင္း၊ အေမ့သေဘာအတိုင္း၊ ဆရာသေဘာအတိုင္း လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်က္ ေတြထဲမွအေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ္သေဘာကေတာ့ မပါလာေတာ့ပါဘူး။

မိမိဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ မိမိဘာေကာင္းလဲဆိုတာ ကိုမစဥ္းစားၾကပါဘူး။ မိမိနဲ႔ဒါ ကိုက္ရဲ႕လား၊ မိမိနဲ႔ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ ပါမလားဆိုတာကို မစဥ္းၾကပါဘူး။ အခ်ိဳ႕လဲမိဘက အတင္းခိုင္းလို႔ ပံုစံခြက္လိုျဖစ္သြားရတာလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မိမိကိုယ္ကို သိဖို႔လိုပါတယ္။ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္က ေျပာဘူးပါတယ္။ "ေလာကမွာ သူမ်ား ေျပးတိုင္းလိုက္ေျပးရတာကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီေျပးေနတဲ့လမ္းဟာ ဘာလဲ၊ ကုိယ္နဲ႔ကိုက္ရဲ႕လား ဆိုတာသိရမယ္တဲ့" သိပ္ကို ထိမိလွပါတယ္ မိတ္ေဆြ... မိတ္ေဆြေရာ ဒါမ်ိဳးေရာေျပးဖူးပါသလား။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းေတြမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အလယ္တန္းေအာင္လို႔ အထက္တန္းေရာက္ရင္ သိပၸံယူရမွာလိုလို၊ ၀ိဇၨာယူရ မွာလိုလို၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့လဲ ဘယ္လိုင္းလိုက္လို႔လိုက္ရမွန္းမသိ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြတက္တဲ့ တကၠသိုလ္လိုက္တက္၊ ဘြဲ႕လဲရေရာ သံုးလို႔မရ၊ ျပန္ေရာင္းပစ္ လို႔လဲမရ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္နဲ႔မကိုက္တဲ့ ဘြဲႀကီးက ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘ၀ရဲ႕အာမခံခ်က္ေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ႏွီးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ သင္ခဲ့ရတဲ့ပညာေတြဟာ ကုိယ္နဲ႕မကုိက္ဘဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အမွတ္ကို သူမ်ားထက္ မ်ားေအာင္ယူ၊ လိုင္းေကာင္းရေတာ့ ေဆးလိုင္းယူၿပီး ဘြဲ႕လည္းရ ဆရာ၀န္လည္ျဖစ္ေရာ ေဆး႐ံုမွာေဆးကုရတာ ၀ါသနာမပါလို႔ မိဘရဲ႕ဆန္ပြဲ႐ုံမွာ စာရင္းကုိင္ေနတဲ့ လူတစ္ဦး ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူရခဲ့တဲ့ေဆးတကၱသိုလ္ကဘြဲ႔ဟာ မဂၤလာ ေဆာင္ဖိတ္စာႏွင့္ နာေရးေၾကာ္ျငာမွာပဲ အသံုး၀င္ပါေတာ့တယ္။

ဒါမ်ိဳးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ေခတ္နဲ႔ ကိုျဖစ္ေနတာ မယံုမရွိနဲ႔၊ လြတ္လပ္ေရးရ ခါစကတပ္မေတာ္ေခတ္၊ ေနာက္ ဆရာ၀န္ေတြေခတ္၊ ေနာက္သေဘၤာသားေခတ္၊ ေနာက္အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ စစ္ဗိုလ္ေခတ္၊ ယခုေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုမၼဏီက ေဒၚလာနဲ႔ေပးတဲ့ ေဒၚလာစား၀န္ထမ္းေခတ္ ဒါေတြဟာဗမာေတြ၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာစြဲေနတာ။ သူမ်ားလုပ္ရင္ လိုက္လုပ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားေအာ္ ရင္လိုက္ေအာ္၊ သူမ်ားၾကည့္ ရင္လိုက္ၾကည့္၊ သူမ်ားေျပးေတာ့ လိုက္ေျပး။ မိမိရဲ႕ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ရွိရမဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕မကိုက္တဲ့ရည္မွန္း ခ်က္ကိုခ်ဖို႔မလိုပါဘူး။ အတန္းစာကုိ မႏိုင္တႏိုင္က်က္ေနရတဲ့ေက်ာင္းသားဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔မေမွ်ာ္မွန္းသင့္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ မွန္းခဲ့မယ္ဆိုရင္လဲ ဒီေက်ာင္းသားဟာ မိမိကိုယ္ကိုမသိေသးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အရင္ဦးဆံုးမိမိ ကိုယ္ကိုသိမွပဲ

ဘ၀ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ကိုလဲ သိမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြ... မိမိဘယ္လမ္းကိုလိုက္ေနသလဲ။ သူမ်ား ေတြသြားေနလို႔ဒီလမ္းမွန္တယ္လို႔ မိတ္ ေဆြထင္ေနသလား။ လူသားတိုင္းမွာ အမွန္တရားဟာ အမွန္ျဖစ္မသြားပါဘူး။ ျမန္မာေတြက ဆိုး႐ိုးေတာင္ရွိၾကပါတယ္။ "လူညီရင္ ဤကိုကြၽဲလို႕ ဖတ္လို႕ရတယ္"တဲ့ ဒါ... ရေကာင္းရပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ့ ဤေရာကြၽဲေရာဟာ လူေတြတီထြင္ထားတဲ့အကၡရာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့မိတ္ေဆြအမွန္တရားဆိုတာ လူကဖန္တီးလို႔မရပါဘူး။ အမွန္တရားဟာအမွန္ တရားပါပဲ။ ဤကကြၽဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမယ္။ အမွန္တရားကေတာ့ အမွားျဖစ္မသြားပါဘူး။

လူငယ္အေပါင္းေရာ မွန္ကန္တဲ့လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနၿပွီလား။ ႀကိဳးစားမႈဟာ အဓိကဆိုေပမဲ့ လမ္းမွားေနပါက ႀကိဳးစားေလပိုၿပီး မွားေလ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္မိတ္ေဆြ။ သြားေလေလ ပန္းတိုင္နဲ႔ ေ၀းေလေလျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီလိုက္ဖက္တဲ့ ဘ၀ေျပး လမ္း(သို႔) မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္း၍ ေအာင္ပန္းဆင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေ၀လီ

Friday, April 16, 2010

အမွန္လမ္းအတြက္

၁။ ေမွ်ာ္လင့္ေရာင္နီ ေရွ႕႐ႈလို႔ခ်ီ

ဤကမၻာသား လူအမ်ားတြင္
ဒို႔ကား ...ခရစ္ယာန္ အလင္းမွန္ျဖင့္
ရွင္သန္သက္မွာ ရပ္တည္လာခဲ့။

၂။ ဒို႔လူအမ်ား ခရစ္ယာန္သားေတြ
မည္ကားနာမ ရွိခဲ့ရလည္း
ၿငိမ္းလွတရား မပြါးမ်ားႏိုင္
ငါကားအတၱ အႏိုင္ရခ်င္
ခ်စ္လွဘုရား ေမ့ကာထားခဲ့
လမ္းမွားေတြေလွ်ာက္ သခင္ေပ်ာက္ၿပီ
သူေခါက္တံခါး ဂ်က္ခ်ထားလို႔
၀မ္းနည္းစို႔မ်က္ ေၾကကြဲအက္ရ
ဒုိ႔ရဲ႕ ရွင္ေတာ္...ခရစ္ေတာ္။

၃။ ဘ၀သက္တာ ၿငိမ္းခ်မ္းရာကား
တရားေနာင္တ ရွိၾကရမည္
ဒို႔က... ခရစ္ယာန္...
ပီသရန္တြက္ သည္းခံခ်စ္ျခင္း
ေမတၱာလင္းေဆာင္ အၾကြင္းမဲ့ယံု
အျပစ္ဘံုေရွာင္ ညီေအာင္ေပြ႔ဖက္
ခိုင္ၿမဲလက္တြဲ ရွင္သန္ႏြဲစို႔။

ေအာင္ဇင္ေထြး (ေမာရွမ္းေျမ)

Wednesday, April 14, 2010

မယ္ေတာ္သခင္မေကာင္းကင္ဘံုသို႕ပင့္ေဆာင္ခံရျခင္း

"ေကာင္းကင္၌ႀကီးစြာေသာနိမိတ္ လကၡဏာဟူမူကား မိန္းမတစ္ဦးသည္ ေနကို ၀တ္ဆင္လွ်က္၊ လကို ေျချဖင့္နင္းလ်က္၊ ၾကယ္တစ္ဆယ့္ႏွစ္လံုးျဖင့္ၿပီးေသာ သရဖူကို ေဆာင္းလွ်က္၊ ေပၚလာ၏" (ဗ်ာဒိတ္က်မ္း ၁၂း၁)။ မယ္ေတာ္သခင္မ ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ ၀ိညာဥ္နဲ႕ခႏၶာပါတစ္ပါတည္း ပင့္ေဆာင္ျခင္းခံရတဲ့ပြဲေတာ္ကို ဘယ္အခ်ိန္က အစျပဳခဲ့သလဲဆိုရင္ တမန္ေတာ္မ်ား လက္ထက္မွ ေရွးဦးအသင္းေတာ္ထဲမွာ ကတည္းက အစျပဳခဲ့ပါသည္။

မယ္ေတာ္ဟာ ဒီေလာက အသက္တာကုန္ဆံုးခ်ိန္ေရာက္ေနစဥ္မွာ မယ္ေတာ္ရွင္ကို ေနာက္ဆံုး ဂါရ၀ျပဳၾကဘို႔အတြက္ တမန္ေတာ္ေတြဟာ မိမိတို႕သာသနာျပဳျခင္း ခရီးစဥ္ေရာက္ရာအရပ္ကေန ျပန္ၾကလာခဲ့ၾကၿပီး မယ္ေတာ္ရွင္ရဲ႕ အနားမွာအလွ်ဳိလွ်ိဳနဲ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကေပမယ့္ တမန္ေတာ္ရွင္ေသာမတ္စ္ဟာ အိႏၵိယျပည္ထိေအာင္ သာသနာျပဳခဲ့တဲ့ တမန္ေတာ္ဆိုေတာ့ အေ၀းဆံုးတစ္ေနရာမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့လို႔ သၿဂႋဳလ္ျခင္းကို မမွီျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တမန္ေတာ္ ရွင္ေသာမတ္စ္အေရာက္မွာ မယ္ေတာ္ရွင္ရဲ႔ ႐ုပ္ကလပ္ကို ဂါရ၀ျပဳဘို႔အတြက္ မယ္ေတာ္ကို ျမႇပ္ႏွံတဲ့ ေနရာမွာ ေမြးႀကိဳင္တဲ့ပန္းမ်ားနဲ႕သာ ျပည့္ေနတာေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ထံုးတမ္းအရဆိုလွ်င္ အေမႊးနံ႕သာေရမ်ားနဲ႕သာ အေလာင္းကို လိမ္းက်ံေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ပန္းမ်ားခ်ျခင္း အေလ့အထ လံုး၀မရွိခဲ့ပါ။

အျဖစ္အပ်က္ကထူးဆန္းၿပီး သခၤ်ိဳင္းတြင္းမွာ မယ္ေတာ္ရွင္ရဲ႕ အေလာင္းမရွိေတာ့ပဲ ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ ပန္းမ်ားနဲ႕သာျပည့္ ေနတယ္ဆိုေတာ့ "ကိုယ္ခႏၶာ ရွင္ျပန္ထေျမာက္မည့္အေၾကာင္း"ဆိုတဲ့ တပည့္ႀကီး သံဃာေတာ္တို႕ စီရင္ေရးထားၾကေသာ ယံုၾကည္ျခင္းအခ်ဳပ္ရဲ႕ ဧကဒႆမေျမာက္ ယုံၾကည္ရာ အခ်က္ဟာ ပိုမိုခိုင္ၿမဲလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ခရစ္ေတာ္ရွင္ရဲ႕ တပည့္သာ၀ကႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ တမန္ေတာ္မ်ားဟာ "မယ္ေတာ္ရွင္ရဲ႕ ခႏၶာဟာ ၀ိညာဥ္နဲ႕တစ္ပါတည္း ေကာင္းကင္ ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ ပင့္ေဆာင္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္" ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ရာအခ်က္ကို ႏႈတ္တိုက္ သင္ၾကားလာခဲ့ၾကပါတယ္။

ေရွးဦးအသင္းေတာ္ လက္ထက္ကစၿပီး အသင္းေတာ္အတြင္း ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီပြဲေတာ္ကို က်င္းပလာခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ (၅)ရာစု အေရာက္မွာေတာ့ "မယ္ေတာ္သခင္မ ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ခႏၶာပါ တစ္ပါတည္း ပင့္ေဆာင္ခံရျခင္း" ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ရာအခ်က္ ပြဲေတာ္ဟာ တရား၀င္ေၾကျငာျခင္း မရွိခဲ့ေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြအထဲမွာ သေဘာေပါက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ေရွးဦးဖခင္ႀကီးမ်ားနဲ႕ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ဓမၼသုခမိန္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေရွးဦး စာေပအေရးအသားမ်ားထဲမွာ ရွင္းလင္းစြာ ပါ၀င္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ ဥပမာ ေပးညႊန္ျပရမယ္ဆိုရင္ ရဟႏၲာသူေတာ္စင္သူေတာ္ျမတ္ႀကီး ရွင္ေယာဟန္ဒါမာဆီန္း၊ ကြန္စတန္တင္ၿမိဳ႕မွ ရွင္ေဂ်ရ္မားႏူစ္၊ အရွင္သူျမတ္တို႕ရဲ႕ အေရးအသားမ်ားနဲ႕ ေရွးအက်ဆံုး စာေပမ်ားအထဲမွာ ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာပိုင္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဒြါဒႆမေျမာက္ပီဦး အရွင္သူျမတ္မွ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ကို ၁၉၅၈ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာ (၁)ရက္ေန႔ ရဟႏၲာ အေပါင္းပြဲေတာ္ေန႔မွာ အမ်ားအတြက္ တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာေတာ္မူ၍ ယံုၾကည္ရာ အခ်က္အျဖစ္ ျပဌာန္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေၾကျငာျပဌာန္းခ်က္ကေတာ့ "ကြၽႏု္ပ္တို႕သခင္ေယဇူး ခရစၥတူး မြန္္ျမတ္ေသာ တမန္ေတာ္ႀကီးမ်ား ရွင္ေပတ႐ူးႏွင့္ ရွင္ေပါလ္လူးတို႕၏ အာဏာေတာ္ႏွင့္ ကြၽႏု္ပ္တို႕၏ ကိုယ္ပိုင္

အခြင့္အာဏာျဖင့္ မြန္ျမတ္ေသာ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ကို ေၾကျငာျပဌာန္းၾကသည္မွာ ဘုရား၏ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေသာ မယ္ေတာ္ အစဥ္ကညာစင္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ မာရီယားသည္ ကမၻာေျမေပၚ၌ သူမ၏ဘ၀အၿပီး၌ ေကာင္းကင္ဘံုသို႕ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္၀ိညာဥ္ပါ ယူေဆာင္ျခင္းခံခဲ့ရေၾကာင္း" ျဖစ္သတည္းတဲ့။

မယ္ေတာ္သခင္မကို ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆုကို ဘုရားရွင္က ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူရတာလဲ။ မယ္ေတာ္ရဲ႕ အစဥ္ကညာဘ၀၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ေတာ္မူျခင္း၊ ဆက္ကပ္ျခင္းဘ၀ အသက္တာကိုမဆိုထားနဲ႕ အမိအသင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ရာစုအသီးသီး၊ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ဖတ္႐ႈလိုက္ရင္ ယေန႔ထိတိုင္ ရႏၲာသူေတာ္စင္သူေတာ္ျမတ္တို႔ရဲ႕ ႐ုပ္ကလပ္ေတြဟာ မပုပ္မပ်က္ပဲ အသားအေရ စိုျပည္လွ်က္ အရွိကိုအရွိတိုင္း အိပ္စက္ေနတဲ့အတိုင္းမ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္။ ထာ၀ရအရွင္ဘုရားသခင္ဟာ မိမိရဲ႕ ရဟႏၲာ သူေတာ္စင္သူေတာ္ျမတ္မ်ားကို ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါ အမ်ားသူငါတို႕ရဲ႕ အေရွ႕မွာ ထူူးျခားစြာ မပုပ္မပ်က္ေစပဲ ဂုဏ္ျပဳလ်က္ တို႕လူသားမ်ားကို တရားယူေစေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ဟာ အျပစ္ကင္းစင္ေတာ္မူတဲ့ ကညာစင္မိမိရဲ႕ မယ္ေတာ္ကို ပုတ္စပ္ေဆြးေျမႇ႕ခြင့္ မျပဳပဲ ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ခႏၶာပါ ပင့္ေဆာင္သြားျခင္းဟာ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ သဘာ၀လည္း က်လွပါတယ္။ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္ဟာ မိမိရဲ႕ သြန္သင္ခ်က္ထဲက အႀကီးျမတ္ဆံုးေသာ ယံုၾကည္ရာအခ်က္ကို သက္ေသျပ အေကာင္အထည္ေဖၚလိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသျခင္းမွတစ္ဖန္ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္ဟာ ၀ိညာဥ္နဲ႕ ခႏၶာအတူ ေပါင္းစပ္၍ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ၊ မိမိရဲ႕တပည့္သာ၀ကႀကီးမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ထင္ရွားျပေတာ္မူခဲ့ၿပီး ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ မိမိရဲ႕ဘုန္းေတာ္ဂုဏ္ေတာ္နဲ႕ တစ္ဖန္ ၾကြ၀င္ေတာ္မူတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ရွင္ဟာ မိမိရဲ႕ ေနာက္ေတာ္လိုက္ေတြ အထဲက ေနာက္လိုက္တစ္ပါး အပါ၀င္ျဖစ္တဲ့ မယ္ေတာ္ရွင္ကို စံျပအျဖစ္ မိမိကဲ့သို႕ မိမိနဲ႕အတူ ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္မွာ ၀ိညာဥ္နဲ႕ခႏၶာပါေပါင္းၿပီး စံျမန္းခြင့္ျပဳေတာ္ မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (သက္သာေလာနိတ္ ၾသ၀ါဒစာပထမေစာင္ ၄း၁၄) "ထိုနည္းတူ ေယဇူး၌ အိပ္ေပ်ာ္ေသာ သူတို႕ကိုလည္း ထိုသခင္ႏွင့္အတူ ဘုရားသခင္ ပို႔ေဆာင္ေတာ္မူလိမ့္မည္။"

သမၼာက်မ္းစာေတာ္ျမတ္ထဲမွာလည္း ၀ိညာဥ္နဲ႕ခႏၶာပါ ေကာင္းကင္သို႕ခ်ီေဆာင္ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိတာေတြ႕ရွိရပါတယ္။ (ကမၻာဦး-၅း၂၄) "ဧေနာက္သည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အတူသြားလာ၏။ ေနာက္တဖန္ သူသည္ မရွိ။ အေၾကာင္းမူကား ဘုရားသခင္သည္ သိမ္းယူေတာ္မူေသာေၾကာင့္တည္း။" သိမ္းယူျခင္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို (ေဟၿဗဲၾသ၀ါဒစာ ၁၁း၅)ထဲမွာ ရွင္းျပပံုက "ဧေနာက္သည္ ယံုၾကည္ျခင္းအားျဖင့္ ေသျခင္းႏွင့္လႊတ္၍ ဘ၀ ေျပာင္းရ၏။ သူသည္ ဘ၀မေျပာင္းမွီ ဘုရားသခင္၏ စိတ္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ေသာသူ ျဖစ္သည္ဟု သက္ေသခံျခင္းကိုရေလ၏။ ဓမၼရာဇ၀င္စတုထၳေစာင္ ၂း၁-၁၃)ထဲမွာ ပေရာဖက္ဧလိယဟာ ဧလိရွဲကို ႏႈတ္ဆက္စဥ္ အပိုဒ္ငယ္(၁၁) "ထိုသုိ႕ႏႈတ္ ဆက္လွ်က္သြားၾကစဥ္ မီးရထားႏွင့္၊ မီးျမင္းတို႕သည္ ေပၚလာ၍ ထိုသူႏွစ္ေယာက္တို႕ကို ခြဲခြါေစသျဖင့္ ဧလိယသည္ ေလေဗြအားျဖင့္ ေကာင္းကင္သို႕ တက္ေလ၏။" ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္အတူ တက္ၾကြ ရွင္သန္ေၾကာင္းကို ဓမၼသစ္က်မ္းစာ၌လည္း ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ (ေကာရိႏၲဳၾသ၀ါဒ ပထမေစာင္ ၁၅း၂၃)" လူအသီးသီးတို႕သည္ မိမိတို႕ အလွည့္အတိုင္း လိုက္ၾကရလိမ့္မည္။ ခရစ္ေတာ္သည္ အဦးသီးေသာ အသီးျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ထို႕ေနာက္ သခင္ခရစ္ေတာ္ ၾကြလာေတာ္မူေသာအခါ တပည့္ေတာ္ျဖစ္ေသာ သူတို႕သည္ ရွင္ျခင္းသို႕ ေရာက္ၾကရလိမ့္မည္။ (ရွင္မႆဲခရစ္၀င္၃၇း၅၂-၅၃)" သခၤ်ိဳင္းတြင္းတို႕သည္ ပြင့္လစ္သျဖင့္ က်ိန္းစက္လွ်က္ရွိေသာ သန္႔ရွင္းသူတို႕၏ အေလာင္းမ်ားစြာ တို႕သည္ ထၾက၍ ကိုယ္ေတာ္ထေျမာက္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ထိုသူတို႕သည္ သခၤ်ိဳင္းတြင္းမွ ထြက္၍ သန္႔ရွင္းေသာၿမိဳ႕ထဲသို႕ ၀င္ၿပီးလွ်င္ လူမ်ားစြာတို႕အား ထင္ရွားၾက၏။"

ေရွးဦး ခရစ္ယာန္ေတြဟာ ဘုရားအတြက္တရားအတြက္ အသက္ေပး စေတးသြားၾကတဲ့ ဓမၼအာဇာနည္ေတြရဲ႕ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ အ႐ိုးေတာ္၊ အံေတာ္၊ ဆံေတာ္ေတြနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ အသံုးေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေနရာေတြကို ရာဇ၀င္အတိအက်နဲ႕ တန္ဘိုးထားၿပီး ထိန္းသိမ္း ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္နဲ႕ အမိမယ္ေတာ္ တမန္ေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အသံုးေဆာင္ ပစၥည္း၊ ေနရာ၊ ထိေတြ႕ခဲ့တဲ့အရာစတဲ့ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ားမွာ ယေန႔ထိတိုင္ အသင္းေတာ္အတြင္းမွာ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား အျဖစ္ရွိေနပါတယ္။ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္နဲ႕ မယ္ေတာ္တို႕ရဲ႕အံေတာ္၊ အ႐ိုးေတာ္ေတြ ဟူ၍ ဘာမွ်မရွိ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၀ိညာဥ္နဲ႕ခႏၶာပါေသျခင္းမွ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေတာ္မူၿပီး ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္ဟာ ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ တက္ၾကြေတာ္မူတယ္။ အမိမယ္ေတာ္ကိုလည္း ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ ၀ိညာဥ္နဲ႕ ခႏၶာပါအတူတကြပင့္ ေဆာင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။

၁၉၁၇ခုႏွစ္ ေမလ(၁၃) ရက္ေန႔မွစၿပီး ေပၚတူကီႏိုင္ငံ ဖါတီမာၿမိဳ႕မွာ မယ္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ထင္ရွားျပခဲ့စဥ္ မယ္ေတာ္ရဲ႕ မွာၾကားေတာ္မူခ်က္ထဲမွာ (၁) ႐ုရွားျပည္က ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ကမၻာႀကီးကို၀ါးမ်ိဳျခင္း ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႕အတြက္ အျပစ္ကင္းမဲ့၍ အလြန္စင္ၾကယ္ေတာ္မူေသာ ငါ၏ႏွလံုးေတာ္၌ အပ္ႏံွၿပီး စိပ္ပုတီးစိတ္ၿပီး စိ္ပ္ပုတီး လက္နက္နဲ႕တိုက္ဖ်က္ၾကဖို႔၊ (၂) ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဖို႔ စိပ္ပုတီးစိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းၾကဖို႔ အခ်က္မ်ားကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး စိပ္ပုတီး စိတ္ဆုေတာင္းခဲ့လို႕ ဒီအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္စလံုးဟာ ျပည့္စံုျခင္းသို႕ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ပထမအခ်က္ ျပည့္တဲ့ေန႔ကေတာ့ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၈)ရက္ေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာ UKraine, Russia နဲ႕ Belarus မ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားဟာ တိတ္တဆိတ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီး ဆိုဗီယက္ယူနီယံႀကီး ၿပိဳကြဲဖ်က္သိမ္း ပစ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ Mr. Corbache's လက္ထက္ ဒီဆိုဗီယက္ယူနီယံႀကီးကို ၿပိဳကြဲဖ်က္သိမ္းတဲ့ေန႔ ဒီဇင္ဘာလ(၈)ရက္ေန႔ဟာ "မယ္ေတာ္သခင္မ အျပစ္မဲ့ သေႏၶယူေတာ္မူျခင္း ပြဲေတာ္ေန႔ႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြရဲ႕ စိပ္ပုတီးလက္နက္နဲ႕ ဆုေတာင္း ၿဖိဳခြင္းလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ယူနီယံႀကီး ၿပိဳကြဲသြားတာကို ကမၻာက ရိပ္စားမိမယ္လို႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီးမထင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာကေတာ့ မင္းတို႕ ဆုေတာင္္ျပည့္ၿပီေဟ့လို႕ မီးေမာင္း ထိုးျပေနပါတယ္။ ဒုတိယအခ်က္ ဆုေတာင္းခ်က္ျပည့္တဲ့ေန႔ကေတာ့ ၁၉၄၅ ခု ၾသဂုတ္လ (၁၅)ရက္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆုေတာင္းခ်က္က အရင္ျပည့္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြက ခြၽင္းခ်က္မရွိ လက္နက္ခ် လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး မဟာမိတ္ေတြကို အ႐ံႈးေပးခဲ့လို႔ မယ္ေတာ္သခင္မ ေကာင္းကင္ေရႊျပည္ေတာ္သို႕ ပင့္ေဆာင္ျခင္း ခံရေတာ္မူတဲ့ ဒီပြဲေတာ္ေန႔ႀကီးျဖစ္တဲ့ ၾသဂုတ္လ (၁၅) ရက္ ေန႕မွာပဲ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး အဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာသူ/သားေတြဟာ စိတ္ပုတီးစိတ္ၿပီး ကမၻာႀကီးနဲ႕႐ုရွားျပည္ကို အလြန္စင္ၾကယ္ေတာ္မူတဲ့ မယ္ေတာ္ရဲ႕ ႏွလံုးေတာ္ထဲအပ္ႏွံပူေဇာ္ခဲ့ၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆုကို မယ္ေတာ္ရွင္ဟာ မိမိရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့ပြဲေတာ္ေန႔ႀကီးမ်ားမွာ ေတာင္းတဲ့ဆုမ်ားကို ျပည့္ေပးေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း တရားေပးလိုက္ရပါတယ္။

(ရွင္လုကာခရစ္၀င္ ၁း၄၈) "ေနာင္ကာလ၌ ခပ္သိမ္းေသာလူအစဥ္ အဆက္တို႕သည္ ငါ့ကိုမဂၤလာရွိေသာသူဟု ေခၚေ၀ၚၾကလတၱံ႔။" မယ္ေတာ္ရွင္ရဲ႕ ေမတၱာအရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေမတၱာကမၻာေလးမ်ား တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဘုန္းႀကီး ေမတၱာပို႔ပါတယ္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးၿဂိဳလ္တု

Monday, April 12, 2010

Divine mercy song

Sunday, April 11, 2010

ကြၽဲတစ္ဖက္ ႏြားတစ္ဖက္

ရဟန္းမင္းႀကီးေပါလူး(၆) အရွင္ျမတ္၏ "မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကမၻာႀကီးသို႕ သာသနာျပဳျခင္း"ဆိုသည့္ စာခြၽန္ေတာ္ထဲတြင္ ကမၻာတစ္၀န္းရိွ တိုင္းႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ကက္သလစ္ သာသနာေတာ္ငယ္မ်ားကို ရဟန္းမင္းႀကီးက ယခုလို သင္ၾကားေပးပါသည္။

ကမၻာ့တစ္၀န္းရိွ တိုင္းႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ကက္သလစ္သာသနာေတာ္ငယ္မ်ားသည္ သမၼာက်မ္းစာေတာ္လာ ဘုရားအဆံုးအမ တရားမ်ား၏ အႏွစ္သာရကို မိမိတို႕၏ အေသြးအသား ျဖစ္လာသည္ထိ သက္၀င္ခံယူဖို႕၊ က်မ္းစာေတာ္ျမတ္၏ မူလဆိုလိုရင္း အႏွစ္သာရအစစ္အမွန္ကို ျမဴမႈန္ကေလးမွ်ေလာက္ပင္ ေသြဖီမသြားေစဘဲ သင္တို႕ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (transposing)၊ သည့္အျပင္ ထိုဘာသာ စကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ေဟာေျပာဖို႕ တာ၀န္ရိွပါသည္။ + (၂၃။ Pope Paul VI, "Evangelization in the Modern World," no. 63.)

ရဟန္းမင္းႀကီး၏ သင္ၾကားဆံုးမခ်က္မွ "က်မ္းစာေတာ္ျမတ္၏ မူလဆိုလိုရင္း အႏွစ္သာရအစစ္အမွန္ကို ျမဴမႈန္ကေလးမွ်ေလာက္ပင္ ေသြဖီမသြားေစဘဲ သင္တို႕ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (transposing)၊ သည့္အျပင္ ထိုဘာသာ စကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ေဟာေျပာဖို႕" ဆိုသည့္အခ်က္ကို အေျချပဳကာ သည္လ ေဆာင္းပါးကို ေရးသားလိုက္ရပါသည္။

သာသနာျပဳျခင္း သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကက္သလစ္သာသနာေတာ္သည္ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ားကို သာသနာေတာ္ ေရာက္ရိွေနရာမွ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားမ်ားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ထိုနည္းမ်ားတြင္ ဘာသာျပန္ဆိုျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာကက္သလစ္သနာေတာ္တြင္လည္း သမၼာက်မ္းစာေတာ္၊ ဘုရားစကား စာအုပ္၊ ဆုေတာင္းေမတၱာစာ၊ ဘုရား၀တ္ျပဳစာ၊ မစၦားပူေဇာ္ျခင္း၊ စကၠရင္မင္တူး မဂၤလာ၀ိနည္းစသည္ျဖင့္ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားရိွပါသည္။ ထိုစာအုပ္အားလံုးမွာ ဘာသာျပန္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

သို႕ေသာ္ ဘာသာျပန္ဆိုျခင္းသည္ အၿမဲတမ္း အားထားရေသာ လုပ္နည္းတစ္ခု မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘာသာျပန္စာတစ္ပုိဒ္သည္ ဘာသာျပန္သာျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းစာသားႏွင့္ အဓိပၸါယ္ လြဲခ်င္လြဲေနမည္။ တိက်ခ်င္မွ တိက်ေပမည္။ ထို႕ထက္အေရးႀကီးသည္မွာ ဘာသာျပန္စကား၏ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုျဖစ္ေသာ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းမ်ား ပါခ်င္မွ ပါေပမည္။ ပါလာေသာ္လည္း အသံုးလြဲခ်င္လြဲ ေနေပမည္။ ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနေပမည္။ မျဖစ္မေနပါ၀င္ရမည့္ အခ်က္မွာ ရဟန္းမင္းႀကီးသင္ၾကားသလို "မိမိလူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (Transposing)" ျဖစ္ပါသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ျမန္မာစကားႏွင့္ကိုက္ညီေသာ ဖန္တီးမႈမ်ား ပါ၀င္ရပါမည္။ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ကိုက္ညီေသာ စကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္မႈမ်ား မျဖစ္မေနပါ၀င္ရပါမည္။ သို႕မဟုတ္ပါက ထိုဘာသာျပန္သည္ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားမွာ တံစိမ္းဆန္ေနပါလိမ့္မည္။

ဥပမာ - ျမန္မာ့သမၼာက်မ္းစာေတာ္ျမတ္တြင္ အဂၤလိပ္လို "Jesus said in response..." ကို "ေယ႐ႈက ျပန္ေျပာသည္မွာ ...၊" "Jesus said, I am the way ..." ကို "ေယဇူးကေျပာသည္မွာ ငါသည္လမ္းျဖစ္၏.... " "Jesus said love one another" ကို "ေယဇူးက သင္တို႕အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကေလာ့ဟု ေျပာေလသည္" စသည္ စသည္ျဖင့္ အေျမာက္အမ်ား ေတြ႕ရေလ့ရိွပါသည္။

ထုိ႕အျပင္ ေန႕စဥ္စကားေျပာရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားေတာ္ ေဟာေျပာရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာ၀င္မ်ားေရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပါ "ခရစ္ေတာ္က ဘယ္လိုေျပာသလဲ ဆိုေတာ့..." "က်မ္းစာက ဘယ္လိုဆိုထားသလဲ ဆိုေတာ့ ..."၊ "သံလူကားက်မ္းထဲမွာ သခင္ေယဇူးက ဘယ္လိုဆိုထားသလဲဆိုေတာ့ ..." "သခင္ေယဇူး သြားတယ္။ ခရစ္ေတာ္ လာတယ္။ သခင္ေယဇူး စားတယ္။ သခင္ေယဇူး ျပန္ရွင္တယ္။ ဘုရားက ေျပာတယ္ ..."၊ စသည္ျဖင့္ ခြက်တတ ဘာသာျပန္ ျမန္မာစကားလံုးေတြပဲ အမွတ္မဲ့ ေျပာေနၾကတာကို သတိထား မိပါသည္။

ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားစစ္စစ္ သို႕မဟုတ္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနားစစ္စစ္ႏွင့္ ၾကားရသူ တံစိမ္းတစ္ေယာက္အတြက္ ခရစ္ေတာ္ ဘုရားရွင္ကို ဘုန္းေတာ္အနႏၲ၊ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၲႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ဘုရားတစ္ပါးအေနႏွင့္ ခံစားမိမွာမဟုတ္ပါ။ ဘုရားရွင္ကို ႐ိုး႐ိုးသာမာန္ သူလိုငါလို လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို သံုးသည့္ စကားလံုး သံုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစကား ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၏ ဘုရားကို သံုးေသာ စကားလံုးႏွင့္ ႐ိုး႐ိုးလူသားကို သံုးေသာ စကားမတူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းမင္းႀကီး အရွင္ျမတ္က "က်မ္းစာေတာ္ျမတ္ကို... မိမိလူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကား စကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ေဟာေျပာဖို႕" သတိေပးတာကို သတိျပဳသင့္ပါသည္။

မႏၲေလးကက္သလစ္သာသနာတြင္ ဘာသာ၀င္မ်ားက ကက္သလစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို "ဘုန္းဘုန္း"လို႕ ေခၚတတ္ၾကပါသည္။ ဆီေလ်ာ္ မွန္ကန္သလို ျမန္မာမႈဆန္ပါသည္။ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေသာ အေခၚအေ၀ၚလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာမႈတြင္ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ စကားေျပာပါက "ဘုန္းဘုန္း"ဟု ေခၚပါက "တပည့္ေတာ္"ႏွင့္ သံုးမွ မွန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ တခ်ိဳ႕က "ဘုန္းဘုန္း"လို႕ေတာ့ေခၚပါရဲ႕ "ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္မ"ႏွင့္ ေျပာသြားၾကတာလည္း ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။

သည္ေဆာင္းပါးကို ယခုလိုေရးလိုက္လို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စကားႏွင့္တရားမွာ ဘုရားကို အရမ္းအလြန္ နန္းဆန္ေစၿပီး မဟာဆန္ဆန္ စကားလံုးႀကီးေတြကိုပဲ သံုးရမယ္လို႕ေတာ့ မဆိုလိုပါ။ ဘုရားရွင္သည္လည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ထိုက္တန္ေတာ္မူပါတယ္လို႕ ေျပာခ်င္လို႕ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕အျပင္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အရွင္၏တရားေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ တံစိမ္းမဆန္ေစခ်င္လို႕ ျဖစ္ပါသည္။

သည္စာမူေရးရင္းႏွင့္ ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲလို႕ စဥ္းစားမိေတာ့ ငယ္ငယ္က ကေလးခ်င္း စၾကတာတစ္ခုကို ျပန္သတိရမိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က ယိုးဒယားကလာတဲ့ ဆင္ၾကယ္ ႀကက္ေပါင္ဖိနပ္ဆိုတာ ေခတ္စားပါသည္။ ဖိနပ္ေလးေတြက အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အျပာေရာင္ဆိုၿပီး ေရာင္စံုရိွပါသည္။ တစ္ခါတရံ ကေလးေတြဟာ အိမ္မွာ စုပံုခြၽတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ပံုထဲက ဖိနပ္ကို ေသခ်ာမၾကည္႔ပဲ နေမာ္နမဲ့ ေကာက္စီးလာ တတ္ပါသည္။ ေက်ာင္းေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြက "ကြၽဲတစ္ ဖက္ႏြားတစ္ဖက္"ႀကီးေဟ့ ဆိုကာ လက္ညိဳးထိုးၿပီး ၀ိုင္းဟားခံရမွ အိမ္ျပန္ေျပးၿပီး လဲစီးရပါသည္။

ျမန္မာ့ကက္သလစ္သာသနာေတာ္ႀကီး အမိေျမေပၚမွာ ထြန္းကားလာလိုက္တာ ႏွစ္ ၅၀၀ ခရီးပင္ဆံုး လုေနပါၿပီ။ သည္ႏွစ္ငါးရာခရီးမွာ ရဟန္းမင္းႀကီး ေပါလ္လူး (၆)အရွင္ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည့္ "က်မ္းစာေတာ္လာ ဘုရားအဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ား၏ မူလဆိုလိုရင္း အႏွစ္သာရအစစ္အမွန္ကို ျမဴမႈန္ကေလးမွ်ေလာက္ပင္ ေသြဖီမသြားေစဘဲ သင္တို႔ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (transposing)၊ သည့္အျပင္ ထိုဘာသာစကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ ေဟာေျပာဖို႔" ဆိုသည့္အခ်က္ကို ျပန္သတိရ သင့္ပါၿပီလို႔ ေျပာလိုပါသည္။

ဘာလို႔ဆို လက္ရိွ အေျခအေနကေတာ့ "ကြၽဲတစ္ဖက္ ႏြားတစ္ဖက္ႀကီး"မို႔ပါ။ သည္လိုဆိုလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္လြန္သြားရင္ သို႔မဟုတ္ မွားသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္မွာသာ တာ၀န္ရိွပါသည္။

မာကု (ဒႆန)

Tuesday, April 6, 2010

သူတို႔နဲ႕ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၾကစို႕

အာဒံနဲ႕ဧ၀ဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕စကားကို နားမေထာင္ဘဲ တားျမစ္ထားတဲ့ အသီးကိုစားၿပီး တစ္ႀကိမ္သာ အျပစ္က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ ဘုရားသခင္ တားျမစ္ထားတဲ့ ပညတ္ေတာ္မ်ား၊ ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္၀တၱရားမ်ား၊ အသင္းေတာ္က်င့္ ၀တ္ေတာ္မ်ားကို သိလ်က္နဲ႕ နားမေထာင္ဘဲ အႀကိမ္ေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပစ္မွား က်ဴးလြန္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ကာဣနဟာ မနာလိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ညီငယ္အာေဗလကို တစ္ႀကိမ္သာ သတ္ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ မနာလို၀န္တို စိတ္အျပည့္နဲ႕ သူတစ္ပါးရဲ႕အသက္အိုး အိမ္စည္းစိမ္ေတြကို ပ်က္ဆီးဆံုး႐ံႈး၊ ဘ၀ပ်က္သြားေအာင္ စိတ္၊ ႏႈတ္၊ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဖ်က္ဆီးႀကံစည္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဖာေရာဘုရင္ဟာ အဲဂုတၳဳျပည္မွာ ဣသေရလလူမ်ိဳးေတြကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ ေႏွာင္ထားၿပီး မိမိကိုသာ ေၾကာက္ရြံ႕႐ိုေသ ေလးစားရမယ္။ မိမိရဲ႕ အမိန္႕အာဏာေတြကိုသံုးကာ ဣသေရလလူမ်ိဳးေတြကို ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ ကြၽန္ျပဳခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ ဘုရားသခင္က ေရြးေကာက္ထားတဲ့ ရဟန္းမင္းႀကီး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ သီလရွင္မ်ား စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပသြန္သင္၊ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို နာခံမႈအျပည့္ ရွိသေယာင္နဲ႕

လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ ျပဳေနၾကတယ္။ ငါ့ရဲ႕အသိပညာ၊ ငါ့ရဲ႕အတတ္ပညာ၊ ငါ့ရဲ႕အရည္ အခ်င္းသာလွ်င္ရွိရမယ္။ ငါသာလွ်င္ အသိဆံုး၊ ငါသာလွ်င္ အတတ္ဆံုးဆိုၿပီး မိမိကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ အနည္းငယ္မွ်သာ ေပးထားေသာ အခြင့္အေရးေလးကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဘာသာသူေတြရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားမ်ား၊ အရည္အခ်င္းေတြကို အညႊန္႔ခ်ိဳးကာ မိမိရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈ႕ အာဏာသာ တည္ၿမဲေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး နည္းပရိယာယ္ၾကြယ္၀လွတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးနဲ႔ ေသြးခြဲေနျခင္းေၾကာင့္ စိတ္၀မ္းကြဲျခင္း၊ ဘုရားေက်ာင္း မတက္ျခင္း၊ အသင္းေတာ္ကို ထာ၀ရစြန္႔လႊတ္သြားျခင္း၊ ဘာသာတရား၀တၱရားမ်ားကို မလိုက္နာေတာ့ျခင္း စသည္ျဖင့္ သာသနာေတာ္နယ္ အသီးသီးမွာ ျဖစ္ေနၾကျခင္းဟာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မွားယြင္းမႈ႔ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တု႔ိသာလွ်င္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ သူေတြပါဘဲ။

ဣသေရလူေတြဟာ မေကာင္းတဲ့ အႀကံအစည္ေတြနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ေရွ႕ကသြားမဲ့ ဘုရားမ်ားကိုလုပ္ေပးဘို႔ အာ႐ုန္ကို ေျပာပါတယ္။ အာ႐ုန္ကလည္း ႏြားသူငယ္႐ုပ္တုေလးကို လုပ္ေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူတို႕ဟာ ဒီ႐ုပ္တုေလးကို ဘုရားအမွတ္နဲ႕ကိုးကြယ္ၿပီး ထာ၀ရဘုရားသခင္ကို ျပစ္မွားၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ ဗိမၼာန္ေတာ္ေက်ာင္းေဆာင္ ကေလးထဲမွာ အမွန္တကယ္ ကိန္း၀ပ္လွ်က္ အစဥ္တည္ရွိေနေတာ္မူေသာ စစ္မွန္တဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေျပာခ်င္သလိုေျပာၾက၊ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနၾကၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္အားကိုးရမဲ့အစား ေဗဒင္၊ လကၡဏာ၊ ယၾတာေခ်တာေတြစတဲ့ မလုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို တစ္နည္းတစ္ဖံု ေစာ္ကားေနၾကတဲ့သူေတြပါ။

ဖာရိရွဲေတြဟာ သူတစ္ပါးကို အျပစ္တင္႐ံုတင္မကပါဘူး။ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္ကို ေတာင္မွ အျပစ္တင္ၾကတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ အျပစ္မရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြပမာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်ီးမြမ္းၾကၿပီး ဘုရားသခင္ကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕

တစ္ေတြဟာလည္း သူတစ္ပါးကို အဆိုးျမင္၀ါဒနဲ႕ ၾကည့္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို အျပစ္တင္ ေျပာဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဖာရိရွဲေတြ ႐ံႈးေလာက္ေအာင္ ေျပာဆိုျပစ္မွား က်ဴးလြန္ေနတဲ့သူေတြပါဘဲ။

ယုဒရွကာ႐ုတ္ဟာ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္ကို ေငြအသျပာသံုးဆယ္နဲ႔ တစ္ႀကိမ္သာ ေရာင္းစားခဲ့တယ္။ ေပတ႐ူးဟာ (၃)ႀကိမ္ပဲ ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ ေရာမစစ္သားေတြဟာ ခရစ္ေတာ္ဘုရားသခင္အတြက္ သက္ေသခံဘို႕ ကားတိုင္လမ္းကို ကိုယ္တိုင္ထမ္းေဆာင္ဖို႕၊ မိမိရဲ႕အသက္တာကို အစဥ္ေပးဆက္ေနဖို႕၊ သူတစ္ပါးကိုကူညီဖို႔၊ ခ်စ္ျခင္း၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ နာခံျခင္း၊ ေပးဆပ္ျခင္း၊ စိတ္ရွည္သီးခံျခင္း၊ ကိုယ့္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံျခင္း၊ ႏႈတ္ကပတ္တရားေတာ္နဲ႔အညီ လက္ေတြ႔က်င့္ႀကံေနထိုင္ျခင္းေတြမွာ ဟန္ေဆာင္မႈသေဘာမ်ိဳးနဲ႕သာ ရွိေနၾကၿပီး အႏွစ္သာရ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျငင္းပယ္ၿပီး ကားတိုင္းတင္သတ္ေနၾကတဲ့သူေတြပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သမၼာက်မ္းစာေတာ္ျမတ္နဲ႔ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ သမိုင္းရာဇ၀င္စာအုပ္၊ စာေပမ်ားကိုဖတ္႐ႈၿပီး ထိုပုဂၢိဳလ္ ေတြဟာ အင္မတန္မွ အျပစ္ႀကီးျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ထိုပုဂၢိဳလ္ေတြေလာက္ အျပစ္ႀကီးမရွိေသးတဲ့သူေတြလို႔ ထင္မွတ္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။ တကယ္တမ္း ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားၿပီး ဖတ္႐ႈၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ထိုပုဂၢိဳလ္ေတြထက္ ပုိ၍ (ပို၍) အျပစ္ႀကီးေနၾကတဲ့ သူေတြဆိုတာကို စဥ္းစားမိတာနဲ႔ က်မ္းစာေတာ္ျမတ္မွာပါရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လက္ရွိ ျပဳမႈက်င့္ႀကံေနၾကတဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးတင္ျပ ေရးသားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္မိတ္ေဆြမ်ား ဒီထက္ ပိုၿပီး နက္႐ိႈင္းစြာ ဆက္လက္ စဥ္းစားႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ -

(ပုဂၢိဳလ္ (၃)ပါးတစ္ဆူဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာရိပ္ေအာက္၌)

ဇင္ေယာ္ငွက္ (ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕)

Friday, April 2, 2010

ဆူးၾကားႏွင္းဆီ

ဆူးၾကားႏွင္းဆီီ

"ၿပဳံးသူတုိ႕သည္၊ ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္၏" ဟူသည့္ ပညာရွင္တစ္ဦး၏ အဆုိကုိ ႏွစ္သက္ခ့ဲဖူးပါသည္။ မွန္ကန္သည္ဟု ခံစားရေသာ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ ကြၽန္ေတာ့္ အာ႐ုဏ္ထဲ ပူပူေႏြးေႏြး စဲြေနေသာ ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကုိ ေ၀ငွလုိပါသည္။ ရတနာပုံ ေရႊမန္းၿမိဳ႕ေတာ္တစ္၀န္း ဘုရားေက်ာင္း (၇)ေက်ာင္းမွ တစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေသာ စိန္ေဇးဗီးယားဘုရားေက်ာင္းသည္ ေဗလန္ကန္နီ က်န္းမာေရးမယ္ေတာ္ သခင္မပဲြကုိႏွစ္စဥ္ အျခားေက်ာင္းေတာ္မ်ားထက္ ထူးစြာ၊ စည္စည္ကားကား၊ သုိက္သုိက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ က်င္းပေလ့ရွိေၾကာင္း

သတိထားမိခဲ့ပါသည္။ ပုိ၍ သေဘာက်စရာ အခ်က္မွာ ႏုိဗီနာ ေနာက္ဆုံးေန႕တြင္ မက်န္းမာသူမ်ားအတြက္ မစၦားတစ္ခု သီးသန္႔ ေဟာၾကားေပးျခင္း ျဖစ္ရာ၊ ထုိမစၦားသုိ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အနာေရာဂါတုိ႕၏ ခ်ည္ေႏွာင္ခံေနရသည့္ လူနာမ်ားစြာလာ ေရာက္ၾက၏၊ ေရာက္လာၾကသူမ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပင္ တြဲ၍လာသူ၊ ခ်ီမ၍လာသူ၊ သယ္၍လာသူ၊ လက္တြန္းလွည္းျဖင့္ လာသူ၊ တုတ္ေကာက္ျဖင့္ လာသူ၊ ဤသုိ႕ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ေရာက္လာသူမ်ားကုိ တဖန္ၾကည့္ဦးမည္ ဆုိပါက ပုံသ႑န္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပင၊္ ပိန္ေကြးေကြး၊ ၀ေဖါေဖါ၊ စကားမေျပာႏုိင္ေအာင္ ေမာသူ၊ ဆံပင္အကုန္ ကြၽတ္ထြက္၍ ကတုံးျဖစ္ေနသူ၊ လႈပ္ရွားမႈတုိင္း တုန္ခ်ိခ်ိ ျဖစ္ေနသူစုံပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တြဲထူ ခ်ီမရန္ မလုိဘဲ ေရာက္လာသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း နာက်င္ေသာ ဗုိက္ကုိပြတ္ကာ၊ ပြတ္ကာျဖင့္ အၿပဳံးကင္းမဲ့ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။

ဘ၀တူ လူနာမ်ားကုိ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း နာက်င္ေသာအသြင္၊ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္စုံတစ္ခုကုိ အလုိမက်သည့္ အသြင္မ်ားစသျဖင့္ တစ္ဦးစီ၏ မ်က္ႏွာ၌ ဖတ္၍ရေနေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အေဖၚၫွိသည့္သေဘာႏွင့္ (သုိ႕) မိမိထက္ပုိဆုိးသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ဘယ္သူေတြရွိလဲဟူသည့္ သေဘာျဖင့္ မ်က္လုံးကုိေ၀့၀ဲ၍ စုံစမ္းေန၏။

အားလုံးထဲမွ ထူးျခားေသာ လူနာတစ္ဦးကုိ သတိျပဳမိလုိက္သည္။ ထုိသူ၏ အသားအေရမွာ ၀ါေဖ်ာ့ေနကာ၊ ဆံပင္မ်ား ႀကဲေထာင္ေနေသးသည္။ နာတာရွည္ လူမမာမွန္း သိသာေနသည္။ အသက္ ၅၀-ေက်ာ္ခန္႔ ရွိမည္၊ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံကုိ ဆြဲေဆာင္ေနေသာ အခ်က္မွာ ထုိသူ႕မ်က္ႏွာမွ အၿပဳံးမ်ားပင္။ သူ႕ေလာက္ အေျခအေန မဆုိးေသာ ကြၽန္ေတာ္ မၿပဳံးႏုိင္ပါ။ ထုိသူမွာ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ၀င္လာၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ သတိထား မိခ်ိန္မွစ၍ ႏွစ္လုိတည္ၿငိမ္စြာ ၿပဳံးေနသည္ကုိသာ ျမင္ေနရသည္။ သူ႕ေနရာ ထုိင္ခံု ယူၿပီးေသာ္ ေဘးမွအေဖၚ လူနာမ်ားအား ၿပဳံးျပသည္။ အနည္းငယ္ လွမ္းေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ထုိသူကုိသာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

လူနာမ်ားအတြက္ အထူးရည္စူး ပူေဇာ္ေပးေသာ မစၦားတရားအတြင္း ထုိသူသည္ စိတ္အားထက္သန္ေသာ အသြင္ႏွင့္ ပါ၀င္သည္၊။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ရွည္လ်ားေသာ ၾသ၀ါဒကုိ ၿငီးေငြ႕ဟန္မျပ၊ စိတ္၀င္စားစြာ ကုိယ္ကုိကုိင္းညြတ္လ်က္ ေခါင္းကုိ လွည့္ေစာင္း နားစုိက္လ်က္ ေအးေဆးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ နားေထာင္ေနသည္။ က်န္းမာေရးမယ္ေတာ္ကုိ ၾကည္ညဳိကုိး စားၾကသူခ်င္းအတူတူ၊ သခင္ဘုရား၏ ကုသျခင္း ေက်းဇူးေတာ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ယုံၾကည္ၾကသူျခင္း အတူတူ ထုိသူသည္ ထူးျခားသည္ေတာ့ အမွန္ျဖစ္၏။

လူနာမ်ားအတြက္ မစၦားတရားၿပီး သြားေပၿပီ။ က်န္းမာေရးမယ္ေတာ္ထံ ႏုိဗီနား ၉-ရက္လည္း ၿပီးသြားေပၿပီ။ ထုိအၿပံဳးပုိင္ရွင္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လူနာသည္ သူ႕ေရာဂါခ်က္ျခင္း ေပ်ာက္ကင္းသြားေသာ တန္ခုိးေတာ္မခံခဲ့ရပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ ေ၀ဒနာမ်ားလည္း ယူပစ္သလုိ ေပ်ာက္မသြားခဲ့ပါ။

သုိ႕ေသာ္...ဘုရားရွင္သည္ ထုိအၿပံဳး ပုိင္ရွင္ေ၀ဒနာသည္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တရားျပပါသည္၊ ဆုံးမပါသည္။ မလြဲမေရွာင္သာ သေဘာတရားတစ္ခု ဘ၀မွာ ႀကံဳလာရေသာ္ လက္ခံႏုိင္ေအာင္၊ ခံယူတတ္ေသာ စိတ္သေဘာကုိ ျမင္ေစ၊ ရေစခဲ့ပါၿပီ။ ၿပံဳးသူမ်ားသည္ အမွန္ပင္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကပါ၏။ မလြယ္ကူေသာ အေျခအေန၌ ၿပံဳးႏုိင္သူမ်ားသည္ ဆူးၾကားမွပြင့္လန္းေသာ ႏွင္းဆီပန္းကဲ့သုိ႕ ပို၍ တင့္တယ္ ဂုဏ္ရွိၾကသည္ဟု ခံစားမိပါ သည္။

သုိ႕ေသာ္ ထုိအၿပံဳး ပုိင္ရွင္လူနာသည္ အလြန္အားနည္း ေဖ်ာ့ေတာ့ပုံေပၚေန၍ သူလူ႕ေလာကတြင္ ၾကာၾကာေနရဖြယ္မရွိဟု ခန္႔မွန္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ေန႔စဥ္ ကမၻာထဲသုိ႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ ႏွစ္ျမဳတ္သြားသည့္အခါ အခ်ိန္ၾကာသည္ႏွင့္အမွ် ထုိအၿပံဳးပုိင္ရွင္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။

၃-ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီး ေနာက္တစ္ရက္တြင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မႏၲေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ စိန္ေဇးဗီးယားဘုရားေက်ာင္း ျပန္တက္ခြင့္ ႀကံဳခဲ့ရေသာအခါ လုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ဘုရားေက်ာင္း၌ ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ အျခားသူမဟုတ္ပါ။ ေနာက္ထပ္ သုံးလခန္႕ပင္ အသက္ရွင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ အတည္ေပါက္ ခန္႕မွန္းခဲ့ေသာ အၿပံဳးပုိင္ရွင္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လူမမာႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္အ့ံၾသ၍ တကယ္ မဆုံးႏုိင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ထုိသူသည္ ဘုရားအလုိေတာ္ကုိ အၿပံဳးမပ်က္ လက္ခံႏုိင္ျခင္း၊ သည္းခံစိတ္ရွည္စြာ ေ၀ဒနာကုိ ခံထမ္းျခင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ လူသားမ်ားကုိ ခ်စ္ခင္ စိတ္၀င္စားျခင္းႏွင့္ အေျခအေနတုိင္း၌ ၿပံဳးႏုိင္ျခင္းတုိ႕က ထုိသူကုိ ဘုရားထံမွ ေကာင္းခ်ီးအသက္တာ ထပ္မံရရွိေစ၍ ယခုကဲ့သုိ႕ ေသးမွ်င္လွသည္ဟု ထင္ရေသာ အသက္တာ ရွည္လ်ားေနျခင္းပင္ ျဖစ္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ ၿပံဳးသူမ်ား၏ အသက္တာကုိ အားက် မဆုံးျဖစ္၍သာ ေနပါေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္လည္း အေျခအေနတုိင္း၌ ၿပံဳးႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားပါဦးမည္။

အင္၀ုိင္းပန္ (SJA)